Pn12
| ||
 Lokomotywa ÖBB 310.23 | ||
| Lata budowy | 1908–1918 | |
| Układ osi | 1’C’2 (1-3-2) | |
| Wymiary | ||
| Masa służbowa | 86–88,7 t | |
| Długość | 13000 mm | |
| Rozstaw osi skrajnych | 2220 mm | |
| Średnica kół napędnych | 2100 mm | |
| Średnica kół tocznych | 995 mm | |
| Napęd | ||
| Trakcja | parowa | |
| Typ tendra | 21D11 | |
| Ciśnienie w kotle | 16 atm. | |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła | 212,9 m² | |
| Powierzchnia przegrzewacza | 43,3 m² | |
| Powierzchnia rusztu | 4,62 m² | |
| Średnica cylindra | 390/660 mm | |
| Skok tłoka | 720 mm | |
| Parametry eksploatacyjne | ||
| Prędkość konstrukcyjna | 100 km/h | |
Portal  Transport szynowy
| ||
Pn12 – polskie oznaczenie pospiesznych parowozów austriackiej serii kkStB 310, zaprojektowanej przez Karla Gölsdorfa. Wyposażone w silnik sprzężony, czterocylindrowy na parę przegrzaną. Pierwotnie kursowały na linii Wiedeń – Kraków oraz Kraków – Lwów.
Po I wojnie światowej na stanie PKP znalazło się 12 parowozów Pn12 oznaczonych numerami inwentarzowymi Pn12-1 do Pn12-12 oraz 10 sztuk z kotłami projektu Johana Brotana oznaczone numerami Pn12-13 do Pn12-22. Jeden parowóz Pn12 został zniszczony w katastrofie kolejowej, a drugi w zamachu terrorystycznym OUN. Po klęsce Polski w 1939 r. ocalałe maszyny Pn12 przejęły koleje Ludowego Komisariatu Transportu (NKPS) ZSRR (17 egz.) oraz III Rzeszy (4 egz.).
Nieliczne rewindykowane po wojnie egzemplarze zostały ostatecznie skreślone ze stanu PKP w 1950 r.
Podstawowe dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
- Masa służbowa: 86–88,7 t
- Największy nacisk osi: 14,6 t
- Tender serii: 21D11
- Liczba osi: 4
- Pojemność skrzyni wodnej: 21–27 m³
- Pojemność skrzyni węglowej: 9–10 t
Galeria[edytuj | edytuj kod]
