Raizō Tanaka

Raizō Tanaka 田中 頼三 Tanaka Raizō
wiceadmirał
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1892 Yamaguchi
Data śmierci	9 lipca 1969
Przebieg służby
Lata służby	1913–1946
Siły zbrojne	Japońska Cesarska Marynarka Wojenna
Stanowiska	szef sztabu Okręgu Mako dowódca „Kongō”
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa • bitwa na Morzu Jawajskim • bitwa o Midway • walki o Guadalcanal • bitwa koło Wysp Salomona • bitwa pod Tassafaronga
Odznaczenia

Raizō Tanaka (jap. 田中 頼三 Tanaka Raizō; ur. 27 kwietnia 1892 w Yamaguchi, zm. 9 lipca 1969) – japoński wiceadmirał z czasów drugiej wojny światowej, jeden z najznakomitszych taktyków morskich wojny na Pacyfiku. Raizō Tanaka zasłynął zwycięstwem w bitwie pod Tassafarongą, podczas której dowodzony przez niego zespół ośmiu niszczycieli pokonał znacznie silniejszy amerykański zespół nawodny floty.

Początki kariery

Raizō Tanaka urodził się na przedmieściach miasta Yamaguchi, w prefekturze Yamaguchi. Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił do Akademii Cesarskiej Marynarki Wojennej (41. rocznik), którą ukończył w 1913 zajmując na liście ocen 34. miejsce wśród 118 kadetów.

Po promocji na chorążego służył na krążownikach „Azuma” i „Nisshin” oraz na pancerniku „Aki”. Po awansie na podporucznika był przydzielany do załóg krążownika „Kasagi” i pancernika „Kongō”.

Następnie od grudnia 1916 do grudnia 1917 dokształcał się w szkołach artylerii okrętowej i torpedowej, a po ich ukończeniu został przydzielany do załóg niszczycieli „Hatsushimo” i „Kusunoki” oraz pancernika „Katori”. W grudniu 1919 powrócił do dalszej nauki w szkole torpedowej gdzie do grudnia 1920 uczestniczył w nowo utworzonym, zaawansowanym kursie walki tą bronią. W grudniu 1925 Tanaka został powołany na instruktora w Imperial Japanese Naval Academy w wydziale broni torpedowej. Następnie został skierowany do służby w bazie marynarki wojennej w Kure.

W 1930 komandor porucznik Tanaka dowodził niszczycielem „Tachikaze”, a w 1931, po awansie na komandora objął komendę na niszczycielu „Ushio”. Od grudnia 1932 do grudnia 1936 pracował w sztabie marynarki w Yokosuce.

Od 1 grudnia 1937 do 15 grudnia 1938, kapitan Tanaka dowodził lekkim krążownikiem „Jintsū”. Następnie od 15 grudnia 1938 do 15 listopada 1939 pełnił funkcję szefa sztabu Okręgu Mako, a w późniejszym okresie tzn. od listopada 1939 do listopada 1940 dowodził przebudowanym (z krążownika liniowego) pancernikiem „Kongō”.

II wojna światowa

26 września 1941, kapitan Tanaka objął dowództwo nad składającym się z 9 jednostek (8 niszczycieli plus 1 lekki krążownik) 2. Dywizjonu Niszczycieli a swoim okrętem flagowym wyznaczył lekki krążownik „Jintsū”. 15 października tego samego roku został awansowany do stopnia kontradmirała. Razem z tym oddziałem uczestniczył w japońskiej inwazji na Filipiny i Holenderskie Indie Wschodnie, w tym w bitwie na Morzu Jawajskim.

21 maja 1942 2 Dywizjon Niszczycieli Tanaki wypłynął z bazy w Kure wspierać japoński atak na Wyspy Midway i był wykorzystywany głównie jako eskorta statków transportowych przewożących żołnierzy mających dokonać inwazji.

Po wylądowaniu US Marine Corps na wyspie Guadalcanal 7 sierpnia 1942, 2. Dywizjon Niszczycieli Tanaki został skierowany do japońskiej bazy morskiej na atolu Truk. Od 16 sierpnia oddział pływał po tamtejszych wodach w misjach eskortowania konwojów przewożących żołnierzy. 25 sierpnia, podczas bitwy koło Wysp Salomona, okręty Tanaki zostały zaatakowane przez amerykańskie lotnictwo operujące z lotniska Henderson na wyspie Guadalcanal. Jeden statek transportowy i jeden niszczyciel zostały zatopione, krążownik „Jintsū” został mocno uszkodzony, a Tanaka został ranny. Ze względu na uszkodzenie okrętu flagowego, w celu dalszego kontynuowania misji Tanaka przeniósł swoją flagę na niszczyciel „Kagerō”.

Bitwa pod Tassafaronga

30 listopada 1942, pod koniec kampanii o Guadalcanal, Tanaka osobiście poprowadził jeden z ostatnich „Tokyo Express” do Guadalcanal. Siły Tanaki obejmowały osiem niszczycieli, w tym flagowy „Naganami”. Tej nocy doszło do spotkania z amerykańskimi siłami liczącymi pięć krążowników ("Minneapolis", "New Orleans", "Pensacola", "Northampton" i "Honolulu") i sześć niszczycieli ("Fletcher", "Drayton", "Maury", "Perkins", "Lamson" i "Lardner"), dowodzonymi przez Carletona Wrighta. Korzystając z radaru amerykańskie okręty zaskoczyły okręty Tanaki i ogniem z dział zatopiły jeden japoński niszczyciel. Tanaka jednak szybko zareagował wydając swoim okrętom rozkaz ataku torpedowego. Japońskie „Długi Lance” (torpedy) trafiły cztery krążowniki Wrighta, na skutek czego jeden z amerykańskich okrętów zatonął, a pozostałe trzy krążowniki były tak uszkodzone, że upłynęło dziewięć miesięcy, zanim którykolwiek z nich wrócił do akcji. Była to jedna z najpoważniejszych porażek poniesionych przez US Navy w czasie II wojny światowej na Pacyfiku.

12 grudnia 1942 na innym „Tokyo Express” flagowy niszczyciel Tanaki został trafiony i zatopiony przez torpedy wystrzelone z amerykańskiego okrętu podwodnego, a Tanaka został ponownie ranny. W celu wyleczenia został wysłany do Singapuru. Po ukończonej rehabilitacji, w 1943 został przeniesiony do służby w Birmie i pozostał tam do końca wojny. 15 października 1944 został awansowany do stopnia wiceadmirała.

Czasy powojenne

26 czerwca 1946 zakończył swoją służbę w marynarce wojennej i przeszedł do cywila. Zmarł 9 lipca 1969.

Bibliografia

• Tanaka Raizo (1892-1969) (ang.). W: The Pacific War Online Encyclopedia [on-line]. [dostęp 2014-06-14].
• Russell Crenshaw: The Battle of Tassafaronga. Nautical & Aviation Publishing Company of Ame, 1995. ISBN 1-877853-37-2.
• Andrieu D'Albas: Death of a Navy: Japanese Naval Action in World War II. Devin-Adair Pub, 1965. ISBN 0-8159-5302-X.
• Paul S. Dull: A Battle History of the Imperial Japanese Navy, 1941-1945. Naval Institute Press, 1978. ISBN 0-87021-097-1.
• Tameichi Hara: Japanese Destroyer Captain. New York & Toronto: Ballantine Books, 1961. ISBN 0-345-27894-1.
• C. W. Kilpatrick: Naval Night Battles of the Solomons. New York & Toronto: Exposition Press, 1987. ISBN 0-682-40333-4.
• Eric Lacroix: Japanese Cruisers of the Pacific War. Naval Institute Press, 1997. ISBN 0-87021-311-3.
• Samuel Eliot Morison: The Struggle for Guadalcanal, August 1942 – February 1943. Boston: Little, Brown and Company, 1958. ISBN 0-316-58305-7.