Sławomir Lindner
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 8 maja 1913 Koło | |
| Data i miejsce śmierci | 18 marca 1982 Warszawa | |
| Zawód | aktor | |
| Współmałżonek | Anna Bursche | |
| Lata aktywności | 1947-1982 | |
Sławomir Lindner[a] (ur. 8 maja 1913 w Kole, zm. 18 marca 1982 w Warszawie) – polski aktor filmowy i teatralny, reżyser teatralny i pedagog, porucznik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach trzydziestych ukończył Korpus Kadetów Nr 3 w Rawiczu oraz Szkołę Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. 4 sierpnia 1934 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1934 roku i 177. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 55 Poznańskiego pułku piechoty w Lesznie. Z dniem 1 września tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu[1]. Później został przeniesiony do batalionu KOP „Sienkiewicze” w Sienkiewiczach. W maju 1939 został przeniesiony do batalionu KOP „Hel”. W czasie mobilizacji w sierpniu tego roku został dowódcą plutonu w 13. kompanii. Na tym stanowisku walczył w obronie Helu. W czasie okupacji przebywał w oflagu w Woldenbergu, gdzie uczestniczył w jenieckim życiu teatralnym.
Pełne kwalifikacje aktorskie uzyskał w 1947 roku. Pracownik wielu teatrów, m.in. Teatru Nowego (od 1949), Teatru Nowej Warszawy (od 1950), Ludowego Teatru Muzycznego (1951/1952), Teatru Syrena (1952-1954), Teatru Komedii Muzycznej (1954-1955), Operetki Warszawskiej (1955-1956), Teatru Polskiego (1962-1966), Teatru Klasycznego (1966-1972), Teatru Studio (1972-1973) i Teatru Ludowego (1973-1978). Pracował jako aktor, asystent reżysera, kierownik plastyczny, choreograf taneczny, instruktor szermierki i instruktor walk. W roku 1960 był konsultantem w kwestiach szermierki i jazdy konnej przy produkcji filmu Krzyżacy.
W roku 1978 przeszedł na emeryturę. Jego żoną była Anna Bursche-Lindnerowa, w końcu lat czterdziestych i w latach pięćdziesiątych mistrzyni Polski w jeździe figurowej na lodzie.
Autor wspomnień „Ale serce boli. Wspomnienia starego kadeta” – Instytut Wydawniczy Pax 1983.
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
- 1964 – Barbara i Jan (odc. 7 – Willa na przedmieściu) – krupier w nielegalnym kasynie,
- 1964 – Rękopis znaleziony w Saragossie – ojciec Alfonsa van Wordena,
- 1966 – Bariera – mężczyzna wywijający szablą w restauracji,
- 1966 – Kochajmy Syrenki – inspektor w Bolesławcu,
- 1966 – Piekło i Niebo – grzesznik w kadzi w starym piekle,
- 1971 – Agent nr 1
- 1971 – Jeszcze słychać śpiew i rżenie koni... – starszy wachmistrz Jan Ligenza,
- 1972 – Droga w świetle księżyca – woźnica,
- 1973 – Hubal – Michał Karaszewicz-Tokarzewski, generał „Torwid”,
- 1974 – Karino – działacz na naradzie przed Wielką Pardubicką,
- 1974 – Łukasz,
- 1976 – 07 zgłoś się (odc. 3 – Dziwny wypadek) – dziadek Jolki Helsztyńskiej, szef szajki złodziei samochodów,
- 1981 – Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy (odc. 12 Państwo w państwie) – przemawiający na akademii z okazji powstania Hakaty,
- 1982 – Punkty za pochodzenie – profesor szkoły teatralnej,
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Stanisław Sławomir Lindner
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 sierpnia 1934 roku, s. 210, 219.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sławomir Lindner w bazie Filmweb
- Sławomir Lindner w bazie filmpolski.pl
- Sławomir Lindner na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
