Sławomir Zieliński (dziennikarz)
| ||
 Sławomir Zieliński Busko-Zdrój, 7 lipca 2012 | ||
| Data i miejsce urodzenia | 2 listopada 1955 Suchedniów | |
| Zawód, zajęcie | dziennikarz, prezenter | |
| Odznaczenia | ||
    
| ||
Sławomir Lech Zieliński (ur. 2 listopada 1955 w Suchedniowie) – polski dziennikarz radiowy i telewizyjny, prezenter, menedżer mediów, wieloletni dyrektor zespołów dziennikarskich.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1970-1974 uczęszczał do V Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Piotra Ściegiennego w Kielcach, a następnie w latach 1974-1980 studiował na Wydziale Górniczym Politechniki Wrocławskiej, uzyskując dyplom magistra inżyniera. W czasie studiów był szefem programowym studenckiego Radia Politechniki Wrocławskiej „FOSA-64”, współpracował w tym czasie z Polskim Radiem i TVP. W 1979 był laureatem I nagrody w ogólnopolskim Konkursie "Czerwonej Róży", w kategorii najlepszy dziennikarz studencki[1].
Po ukończeniu studiów, w latach 1980–1982 był dziennikarzem w Naczelnej Redakcji Programów dla Dzieci i Młodzieży PR. Pracował w zespole Andrzeja Turskiego. Był prezenterem codziennej audycji "Radiokurier" oraz autorem reportaży w programie "Wita Was Polska"[2].
W 1982 został zastępcą dyrektora – zastępcą redaktora naczelnego Programu III Polskiego Radia, którym był przez 7 lat. Odpowiadał za serwisy informacyjne i codzienny program "Zapraszamy do Trójki". Przygotował i poprowadził ponad 1000 wydań tej audycji.
W tym czasie współpracował także z TVP, prowadząc m.in. "Telewizyjny Kurier Warszawski". Był w pierwszym zespole, który tworzył "Teleexpress". Prowadził ten program przez pierwsze 5 lat.
Należał do PZPR i SZSP. Przyjaźnił się z ludźmi lewicy, m.in. rodziną Kwaśniewskich, Markiem Ungierem, Leszkiem Millerem. Bywał na imprezach okolicznościowych, które organizowali. W telewizji ludzie postrzegali go jako obrońcę interesów lewicy.[3]
Zieliński podczas papieskiej pielgrzymki w 1983 r. zabronił używać w relacjach określeń "Ojciec Święty” i "pielgrzymka”. "Należało mówić "papież” i "wizyta”. "Jeździł do Moskwy na kursy redaktorów naczelnych. Łamał ludziom kręgosłupy, trenował ich jak janczarów”[4]
W 1989 przeniósł się z PR do TVP, został szefem redakcji "Teleexpressu" w randze zastępcy dyrektora – zastępcy redaktora naczelnego Dyrekcji Programów Informacyjnych TVP. W 1991 został dyrektorem – redaktorem naczelnym Dyrekcji Programów Informacyjnych TVP. Był też szefem "Wiadomości". Od końca 1991 do 1994 pracował jako starszy publicysta w Redakcji "Panoramy", głównego programu informacyjnego TVP 2. W latach 1994–1996 - zastępca kierownika Redakcji „Panoramy”, a także prezenter "Panoramy Gospodarczej".
W listopadzie 1995 jako dziennikarz brał udział w debatach telewizyjnych kandydatów na Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego i Lecha Wałęsy[5].
W latach 1996–1998 był kierownikiem Redakcji „Panoramy”, prezenterem i wydawcą głównego wydania.
W latach 1998–2004 był dyrektorem Programu 1 Telewizji Polskiej. Pomysłodawca koncepcji wielu programów i karier dziennikarskich, plebiscytu "Superjedynek", odpowiedzialny za 14 Festiwali w Opolu i Sopocie.
W latach 2004-2006 pracował jako kierownik Redakcji Filmowej TVP 3. W latach 2007-2009 był dyrektorem programowym TVS „Silesia” - satelitarnej TV regionu śląskiego. Był twórcą koncepcji programowej Stacji i pierwszego zespołu dziennikarskiego. 12 lipca 2011 zarząd Telewizji Polskiej powołał go na zastępcę dyrektora TVP Polonia[6]. W 2013 został powołany na stanowisko dyrektora Biura Koordynacji Programowej TVP. Funkcję pełnił do połowy lutego 2016 roku. W tym czasie przewodniczył Kolegium Filmowemu TVP, które decydowało o udziale telewizji w produkcjach polskich filmów fabularnych, również koordynowało politykę serialową. Zajmował się kontaktami z Polskim Instytutem Sztuki Filmowej.
Był przewodniczącym Komisji Wyborczych TVP w wyborach: do Parlamentu Europejskiego, samorządowych, prezydenckich, parlamentarnych.
Na początku 2016 został "Człowiekiem Roku 2015" w kategorii: Ambasador Regionu, w plebiscycie gazety "Echo Dnia".
Pracę w TVP zakończył 30 września 2016.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (18 października 2002, w uznaniu wybitnych zasług dla rozwoju Telewizji Polskiej)[7][8]
- Order św. Marii Magdaleny II stopnia
- Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Policji”
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nominacje w TVP. sdp.pl, 2011-07-13. [dostęp 2012-07-14].
- ↑ Sławomir Zieliński zwolniony z TVP. Zastąpi go Joanna Klimek. onet.pl, 2016-02-13. [dostęp 2018-10-08].
- ↑ Czerwony szef odchodzi z TVP, wiadomosci.dziennik.pl, 12 października 2007 [dostęp 2020-05-17] (pol.).
- ↑ Czerwony szef odchodzi z TVP, wiadomosci.dziennik.pl, 12 października 2007 [dostęp 2020-05-17] (pol.).
- ↑ Sławomir Zieliński. gazeta.pl, 2003-11-19. [dostęp 2012-07-14].
- ↑ Sławomir Zieliński wraca do Telewizji Polskiej. wirtualnemedia.pl, 2011-07-13. [dostęp 2012-07-14].
- ↑ M.P. z 2003 r. nr 6, poz. 81.
- ↑ Odznaczenia z okazji 50-lecia Telewizji Polskiej. prezydent.pl, 2002-10-26. [dostęp 2018-07-09].