SS Wilno
| ||
| ||
| Następne nazwy |
Wieluń | |
| Bandera |  Polska
| |
| Port macierzysty | Gdynia | |
| Armator | ŻP/PŻM | |
| Dane podstawowe | ||
| Typ | masowiec | |
| Historia | ||
| Stocznia | Chantiers Navals Français, Blainville-sur-Orne | |
| Data wodowania | 1926 | |
| Data wycofania ze służby | 1958 | |
| Dane techniczne | ||
| Liczba członków załogi | 28 | |
| Długość całkowita (L) | 84,60 m | |
| Szerokość (B) | 12,10 m | |
| Zanurzenie (D) | 5.60 m | |
| Pojemność | brutto: 2018 RT netto: 1121 RT | |
| Napęd mechaniczny | ||
| Silnik | maszyna parowa | |
| Moc silnika | 1200 KM | |
| Prędkość maks. | 9 w. | |
SS Wilno, później Wieluń – polski statek handlowy, jeden z serii tzw. „francuzów” (obok SS Kraków, SS Katowice, SS Poznań i SS Toruń) - pierwszych jednostek tworzonej Polskiej Marynarki Handlowej.
Pierwszym kapitanem statku był kapitan Mamert Stankiewicz, który przyprowadził "Wilno" z francuskiej stoczni Chantiers Navals Français w Blainville-sur-Orne. 4 stycznia 1927 roku nowy masowiec wszedł do wciąż będącego w budowie portu w Gdyni jako pierwszy polski statek w historii. Następnego dnia odbyła się uroczystość poświęcenia i podniesienia polskiej bandery, w czym uczestniczył ówczesny minister przemysłu i handlu, budowniczy Gdyni Eugeniusz Kwiatkowski[1].
W okresie międzywojennym statek pływał głównie w basenie Morza Bałtyckiego i Północnego wożąc polski węgiel do portów Szwecji i Wielkiej Brytanii. Od chwili pozyskania do roku 1951 właścicielem statku (jak i pozostałych francuzów) było przedsiębiorstwo armatorskie Żegluga Polska[1].
W czasie II wojny światowej wsławił się brawurową ucieczką z francuskiego portu Sfax w Tunezji. Potem przyszedł długi okres wojennych rejsów, a w 1946 roku powrót do kraju[1].
W roku 1949 statek został przejęty przez nowego państwowego armatora Polska Żegluga Morska z siedzibą w Szczecinie. Dotychczasowa nazwa "Wilno" została zmieniona na bardziej w tamtych czasach poprawną politycznie "Wieluń" i nazwę tę statek nosił do wycofania ze służby 7 października 1958 roku[2].
Wkrótce potem został pocięty na złom.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Pertek: Druga mała flota. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1983. ISBN 83-210-0371-0.
- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989. ISBN 978-83-100-8902-1.
