Stanisław Kazuro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Stanisław Kazuro
Ilustracja
Stanisław Kazuro (przed 1952)
Data i miejsce urodzenia 1 sierpnia 1881
Teklinapol, k. Wilna
Pochodzenie polskie
Data i miejsce śmierci 30 listopada 1961
Warszawa
Instrumenty organy
Gatunki muzyka poważna
Zawód kompozytor, dyrygent, pedagog
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Zasługi (II RP)

Stanisław Kazuro (ur. 1 sierpnia 1881 w Teklinapolu koło Wilna, zm. 30 listopada 1961 w Warszawie)[1][2] – polski kompozytor, dyrygent i pedagog, małżonek Margerity Trombini-Kazuro.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie u Zygmunta Noskowskiego i Mieczysława Surzyńskiego. Kontynuował studia w Accademia di Santa Cecilia w Rzymie u Giovanniego Sgambatiego oraz w Paryżu u Vincenta d’Indy[2]. Równocześnie studiował na Sorbonie filozofię i historię muzyki[1][3][4].

Po ukończeniu studiów w 1914 roku wrócił do kraju i został organistą oraz dyrygentem w kościele św. Trójcy w Warszawie oraz zorganizował Operę Ludową przy Stowarzyszeniu Robotników Chrześcijańskich. Od roku 1915 prowadził kursy dla nauczycieli muzyki w szkołach ogólnokształcących.

W roku 1916 został kapelmistrzem Filharmonii Warszawskiej, gdzie założył chór oratoryjny, który działał prawdopodobnie do 1918 roku oraz od roku 1934, powtórnie zorganizowany przez Kazurę. W 1916 roku zorganizował również Chór 300 Dzieci Powiśla[2], w 1917 roku przekształcony w istniejącą do 1919 roku przy katedrze św. Jana Kapelę Rorantystów o repertuarze opartym na dziełach kompozytorów polskich i włoskich XVI–XVII wieku[5].

Stanisław Kazuro w latach 1917–1939 był profesorem Konserwatorium Warszawskiego, prowadził nowo utworzoną klasę solfeżu, uczył dyrygentury, kontrapunktu i śpiewu[2]. W roku 1920 uczestniczył w wojnie polsko-rosyjskiej w stopniu oficera. W roku 1922 zorganizował złożony ze studentów konserwatorium w Warszawie chór Polska Kapela Ludowa[5], z którym wiele koncertował i dokonał licznych nagrań płytowych. W 1927 roku dzięki staraniom Kazury powstał w Konserwatorium w Warszawie wydział nauczycielski dla nauczycieli muzyki w szkolnictwie ogólnokształcącym[1][3].

W roku 1925 był współzałożycielem sekcji współczesnych kompozytorów polskich przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. W latach 1930–1931 był dyrektorem seminarium dla nauczycieli muzyki w Konserwatorium w Warszawie, a 1932–1939 członkiem rady naukowo-artystycznej Konserwatorium[1][4].

Podczas II wojny światowej w latach 1939–1944 kierował tajnym Konserwatorium przy ul. Sienkiewicza 12 i zainicjował „popołudniowe chwile muzyki poważnej” dla mieszkańców Powiśla. Po upadku powstania warszawskiego przebywał w Krakowie. W 1945 zainicjował odbudowę Konserwatorium Warszawskiego, noszącego od roku 1946 nazwę Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (PWSM). Od 1945 roku do lipca 1951 roku był rektorem tej uczelni[1][2][6].

Dwukrotnie, w latach 1937 i 1950, otrzymał Nagrodę Muzyczną miasta Warszawy[7][8]. Otrzymał także odznakę honorową wszechpolskiego Związku Śpiewaczego.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera II B 28-13-21)[9]. W tym samym grobie spoczęła jego żona Margerita Trombini-Kazuro (1891–1979), pianistka, klawesynistka, ceniony pedagog muzyczny.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Kazuro był autorem wielu podręczników do nauki muzyki oraz jednej powieści dla młodzieży. Stworzył wiele kompozycji, w znacznej części nawiązujących do polskiej muzyki ludowej[1][3][6].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • 22 lutego 1980 w Warszawie jednej z ulic na terenie obecnej dzielnicy Ursynów zostało nadanie imię Stanisława Kazury[12].
  • W mieście Wałbrzych, w dzielnicy Nowe Miasto, jedna z ulic nosi imię Stanisława Kazury[13].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Kazuro: Nauka śpiewu – metodyka, Gebethner i Wolff, Warszawa 1920,
  • Stanisław Kazuro: Co to jest solfeggio, Gebethner i Wolff, Warszawa 1925,
  • Stanisław Kazuro: Polska pieśń ludowa i jej znaczenie dla kultury narodowej, Gebethner i Wolff, Warszawa 1925,
  • Stanisław Kazuro: Drogi rozwoju słuchu muzycznego, Gebethner i Wolff, Warszawa 1927,
  • Stanisław Kazuro: Profesor Zubrewicz i jego trzej wychowańcy: z pamiętników hultaja, Gebethner i Wolff, Warszawa 1926, wznowienie fotooffsetowe Wyd. Wacław Bagiński i Synowie Wrocław 1994 ​ISBN 83-86237-50-3​.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Mrygoń 1997 ↓.
  2. ↑ a b c d e Publikacja o płatnym dostępie – wymagana płatna rejestracja lub wykupienie subskrypcji Mieczysława Hanuszewska: Kazuro, Stanisław (ang.). W: Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. via Oxford University Press.
  3. ↑ a b c Chodkowski 1995 ↓, s. 434.
  4. ↑ a b Stanisław Kazuro (pol.). W: Polskie Centrum Informacji Muzycznej [on-line]. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-04)].
  5. ↑ a b Adam Wieniawski: Stanisław Kazuro jego życie i twórczość. Warszawa: 1932.
  6. ↑ a b Małgorzata Kosińska: Stanisław Kazuro (pol.). Culture. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)].
  7. ↑ PWM -Kompozytorzy I Autorzy, Stanisław Kazuro, Biogram, pwm.com.pl [dostęp 2020-03-30].
  8. ↑ Laureat nagrody muzycznej m. st. Warszawy Stanisław Kazuro. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 256 z 10 listopada 1937. 
  9. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze, www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-03-30].
  10. ↑ Teatr w Polsce - polski wortal teatralny, www.e-teatr.pl [dostęp 2020-03-30].
  11. ↑ M.P. z 1930 r. nr 31, poz. 52
  12. ↑ Uchwała nr 60 Rady Narodowej Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 22 lutego 1980 r. w sprawie nadania nazw ulicom, "Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, Warszawa, dnia 29 czerwca 1980 r., nr 8, poz. 6, s. 3.
  13. ↑ Uchwała Nr LVIII/444/06 Rady Miejskiej Wałbrzycha z dnia 27 października 2006 r. w sprawie ustalenia przebiegu istniejących dróg gminnych na terenie miasta Wałbrzycha.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Kazuro&oldid=59815598”