Stanisław Klimecki

Stanisław Klimecki
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1883 Wola Przemykowska
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 1942 Puszcza Niepołomicka
Prezydent Krakowa
Okres	od 3 września 1939 do 20 września 1939
Poprzednik	Bolesław Czuchajowski
Następca	Ernst Zörner

Otwarcie wystawy prac malarskich Andrzeja Olesia w Pałacu Sztuki w Krakowie. Widoczni od lewej: sekretarz Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie Artur Schroeder, artysta malarz Andrzej Oleś, wicewojewoda krakowski Mieczysław Bilek, pani Kwaśniewska, wojewoda krakowski Mikołaj Kwaśniewski, prezydent Krakowa Władysław Belina-Prażmowski, wiceprezydent Krakowa Witold Ostrowski, wiceprezydent Krakowa Stanisław Klimecki.

Tablica pamiątkowa w miejscu śmierci Stanisława Klimeckiego w Puszczy Niepołomickiej (tzw. Kozie Górki)

Grobowiec Stanisława Klimeckiego na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Stanisław Klimecki (ur. 20 listopada 1883 w Woli Przemykowskiej koło Brzeska, zm. 11 grudnia 1942) – prawnik, działacz społeczny, prezydent Krakowa.

Życiorys

Syn Edmunda i Rozalii Wróblewskiej, nauki pobierał w szkołach w Złoczowie, Wadowicach, Bochni. Maturę jako eksternista zdawał w Podgórzu w 1904. Studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim, doktorat uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1913. Był radnym podgórskiej Rady Miejskiej w czasie połączenia Podgórza i Krakowa. Członek Związku Walki Czynnej i Strzelca, w czasie I wojny światowej walczył w II Brygadzie Legionów Polskich. 2 grudnia 1914 został mianowany chorążym,następnie po bitwie pod Mołotkowem za odwagę otrzymał awans na podporucznika. 12 maja 1915 dostał się do niewoli rosyjskiej, zbiegł do Charkowa, gdzie pod przybranym nazwiskiem Wróblewski był nauczycielem w polskim gimnazjum. W 1918 brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich w Krakowie. Z wojska wystąpił w czerwcu 1919 w stopniu kapitana rezerwy.

Od 1919 prowadził kancelarię adwokacką w Podgórzu. W krakowskiej Radzie Miejskiej zasiadał od 1926. 18 lutego 1931 wszedł w skład Rady Przybocznej, a 9 lipca tego samego roku został wiceprezydentem i na tym stanowisku pozostał do 2 września 1939. Zajmował się opieką społeczną, zdrowiem mieszkańców Krakowa, ogrodami oraz sprawami gazowni. 1 lutego 1939 przyjął dymisję prezydenta Mieczysława Kaplickiego i do czasu nowych wyborów pełnił obowiązki prezydenta miasta. 1 maja 1939 przekazał urząd Bolesławowi Czuchajowskiemu, tymczasowemu prezydentowi mianowanemu przez ministra spraw wewnętrznych.

3 września 1939 po wyjeździe komisarycznego prezydenta Bolesława Czuchajowskiego, Rada Miejska powierzyła Stanisławowi Klimeckiemu funkcję prezydenta miasta. W mieście powstał Obywatelski Komitet Pomocy pod przewodnictwem kardynała Adama Stefana Sapiehy w ścisłym porozumieniu z prezydentem miasta. W ostatniej chwili udało się dr. Klimeckiemu przejąć z ewakuowanego Banku Polskiego 7 milionów złotych, które miały zostać zniszczone. Umożliwiły one pokrycie zwiększonych wydatków na opiekę społeczną. 6 września 1939 prezydent Klimecki wyjechał naprzeciw ostrzeliwującym miasto oddziałom niemieckim, oświadczając iż w mieście panuje spokój i nie ma powodów do strzelaniny.

Pamiętnikarze zgodnie podkreślają, że Stanisław Klimecki z godnością i odwagą bronił interesów mieszkańców Krakowa.

20 września 1939 został usunięty z funkcji prezydenta i aresztowany, co równocześnie oznaczało likwidację polskiego zarządu miasta. Na czele Zarządu Miasta Krakowa stanął nadburmistrz Drezna Ernst Zörner. Okupacja Krakowa trwała 5 lat, 4 miesiące i 12 dni.

Dr Klimecki po aresztowaniu 20 września opuścił więzienie przy ul. Montelupich po 10 dniach 30 września 1939. Ponownie aresztowany wraz z profesorami UJ i AGH 6 listopada 1939 w ramach tzw. Sonderaktion Krakau trafił do obozu Sachsenhausen. Zwolniony powrócił do Krakowa w styczniu 1940 i przez dwa lata pracował jako adwokat. Aresztowany ponownie po raz trzeci przez Gestapo w nocy z 28 na 29 listopada 1942, został rozstrzelany 11 grudnia 1942 w Puszczy Niepołomickiej.

Żonaty ze Stefanią Massar, ojciec dwójki dzieci: córka Barbara była adwokatem, syn Wojciech metalurgiem z tytułem prof. dr inż.

Bibliografia

• Henryk Dobrowolski „Klimecki Stanisław pseud. Wróblewski” [w] Polski Słownik Biograficzny tom.12 1966-1967.
• Marek Lovell, „Pałac Wielopolskich i jego lokatorzy”, artykuły tworzące ten cykl publikowane były na łamach „Dziennika Polskiego” w 1998.