Stanisław Sokołowski (nauczyciel)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy nauczyciela. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.
Stanisław Sokołowski
Ilustracja
inspektor inspektor
Data urodzenia 25 lipca 1888
Data śmierci 18 sierpnia 1938
Przebieg służby
Formacja Straż Więzienna
Stanowiska naczelnik więzienia,
inspektor,
redaktor
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi

Stanisław Sokołowski (ur. 25 lipca 1888, zm. 18 sierpnia 1938) – nauczyciel, żołnierz Legionów Polskich, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, inspektor Straży Więziennej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Krakowie oraz studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Został profesorem gimnazjalnym. Pracował w gimnazjum w Łęczycy.

Podczas I wojny światowej służył w Legionach Polskich do kwietnia 1918. Od maja 1918 służył w niemieckiej służbie więziennej. U kresu wojny uczestniczył w rozbrajaniu zaborców, a z chwilą odzyskania niepodległości przez Polskę został mianowany naczelnikiem więzienia w Łęczycy. Równolegle nadal pracował jako nauczyciel w łęczyckim gimnazjum. W 1925 ustąpił ze stanowiska naczelnika łęczyckiego więzienia kontynuując wyłącznie pracę nauczycielską. W Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego w Łęczycy uczył języka polskiego i języka łacińskiego od 1924 do 1926[1]. W 1929 powrócił do pracy w więziennictwie, powołany wówczas na stanowisko inspektora więziennictwa. Dokonał reorganizacji prac wychowawczych w zakładzie w Studzieńcu. Następnie jako inspektor odpowiadał za szkoły więzienne i zakładów poprawczych. W więziennictwie zaangażował się w sferze szkolnictwa i jako redaktor. Był redaktorem miesięcznika naukowego Przegląd Więziennictwa Polskiego (wydawany w latach 1933–1936) oraz dwutygodnika branżowego „W Służbie Penitencjarnej” (od 3 maja 1936[2] do końca życia).

W Wojsku Polskim został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5]. Był oficerem rezerwowym 37 pułku piechoty, stacjonującego w Kutnie i w Łęczycy[6][7]. W 1934 jako rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer po ukończeniu 40. roku życia i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[8]. Należał do Związku Legionistów Polskich.

Zmarł nagle 18 sierpnia 1938 na atak serca w wieku 50 lat[9]. Został pochowany 20 sierpnia 1938 w Kwaterze Legionistów (B5-1-9) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[10]. Był żonaty z Feliksą[11].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nauczyciele. 1loleczyca.edu.pl. [dostęp 2017-03-21].
  2. ↑ Stopka redakcyjna. „W Służbie Penitencjarnej”. Nr 1, s. 20, 3 maja 1936. 
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 550.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 488.
  5. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego był określany jako Stanisław Sokołowski IV w celu odróżnienia od innych oficerów o tej samej tożsamości.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 234.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 218.
  8. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 31, 811.
  9. ↑ Z ostatniej chwili. „W Służbie Penitencjarnej”. Nr 16, s. 16, 15 sierpnia 1938. 
  10. ↑ Lista pochowanych. Stanisław Sokołowski. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-03-21].
  11. ↑ Z działalności Kasy Wzajemnej Pomocy Funkcjonariuszów Straży Więziennej. „Wstęp”, s. 14, Nr 19 (59) z 1 października 1938. 
  12. ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi w służbie państwowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Sokołowski_(nauczyciel)&oldid=60961279”