Stanisław Wroński (polityk)

Stanisław Wroński
Data i miejsce urodzenia	17 czerwca 1916 Sielec
Data i miejsce śmierci	13 listopada 2003 Warszawa
Członek Rady Państwa
Okres	od 26 czerwca 1974 do 6 listopada 1985
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister bez teki
Okres	od 16 lutego 1974 do 26 czerwca 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister kultury i sztuki
Okres	od 22 grudnia 1971 do 16 lutego 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Czesław Wiśniewski (p.o.)
Następca	Józef Tejchma
Odznaczenia

Grób Stanisława Wrońskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Stanisław Wroński (ur. 17 czerwca 1916 w Sielcu, zm. 13 listopada 2003 w Warszawie) – polski historyk, działacz komunistyczny i państwowy, minister kultury i sztuki w latach 1971–1974, minister bez teki w 1974. Poseł na Sejm PRL V, VI, VII i VIII kadencji, członek Rady Państwa (1974–1985). Przewodniczący Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w latach 1980–1987.

Życiorys

Ukończył studia w Szkole Partyjnej przy KC PZPR (1951), w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR (1953) oraz na Uniwersytecie Warszawskim (1957). Od 1944 członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie (od 1948) członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

W latach 30. działacz ruchu młodzieży komunistycznej, podczas II wojny światowej uczestnik ruchu oporu na terenie Polski, Białorusi, Ukrainy i Słowacji (Brygada Partyzancka im. A. Newskiego, którą dowodził Wiktor Karasiow – jednostka frontowa Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych ZSRR (NKWD)). W latach 1946–1949 sekretarz generalny Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W latach 1951–1956 był wykładowcą w Szkole Partyjnej przy KC PZPR i w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR. W latach 1957–1963 pracownik naukowy Polskiej Akademii Nauk oraz Wojskowego Instytutu Historycznego. W latach 1963–1971 prezes i redaktor naczelny Spółdzielni Wydawniczej „Książka i Wiedza”.

W latach 1964–1968 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR, w latach 1968–1980 członek KC. W latach 1971–1974 minister kultury i sztuki, w 1974 minister bez teki (od lutego do czerwca). W latach 1974–1987 redaktor naczelny i członek Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”. W latach 1974–1985 członek Rady Państwa. W latach 1969–1985 poseł na Sejm PRL V, VI, VII i VIII kadencji.

W latach 1972–1980 prezes Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, od 1974 członek Prezydium zarządu głównego, a w latach 1980–1987 przewodniczący Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Członek Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego w 1983. W latach 1986–1988 członek Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa. Od 1987 przedstawiciel PZPR w redakcji miesięcznika „Problemy Pokoju i Socjalizmu” (w Pradze).

Odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej, Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D 4 rz. 1 m. 1/2). W pogrzebie udział wzięła delegacja Ambasady Słowacji w Polsce, a także m.in. Wojciech Siemion, gen. broni w st. spocz. Tadeusz Szaciłło, gen. dyw. w st. spocz. Teodor Kufel, prof. Andrzej Werblan.

Jego bratem był Józef Wroński (1904–1944), działacz komunistyczny, upamiętniony na monumencie na Hali Koniecznej.