
Stary Gostyń
Artykuł | 51°54′8″N 16°57′30″E |
- błąd | 38 m |
WD | 51°54'7.9"N, 16°57'29.9"E, 51°54'7.49"N, 16°57'36.83"E |
- błąd | 14 m |
Odległość | 0 m |
| ||||
| ||||
![]() Kościół św. Marcina w Starym Gostyniu | ||||
Państwo | ![]() | |||
Województwo | ![]() | |||
Powiat | gostyński | |||
Gmina | Gostyń | |||
Liczba ludności (2006) | 440 | |||
Strefa numeracyjna | 65 | |||
Kod pocztowy | 63-800 | |||
Tablice rejestracyjne | PGS | |||
SIMC | 0369969 | |||
![]() |
Stary Gostyń (niem. Alt Gostyn) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Gostyń.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Do czasu lokowania w jej pobliżu przez księcia wielkopolskiego Przemysła II miasta Gostynia 1 kwietnia 1278, wieś ta zwana była po prostu Gostyniem. Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z roku 1301. Wieś należała do rodu Awdańców, a później Łodziów. Od roku 1301 do połowy XIX wieku wieś należała do proboszczów parafii starogostyńskiej, którymi zostawali zakonnicy benedyktyńscy z Lubinia. Wieś duchowna Gostyń Stary, pod koniec XVI wieku leżała w powiecie kościańskim województwa poznańskiego[1].
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Gostyń Stary należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kröben (krobskim) w rejencji poznańskiej[2]. Gostyń Stary należał do okręgu gostyńskiego tego powiatu i stanowił odrębny majątek, którego właścicielami byli wówczas (1846) księża filipini[2]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 202 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 21 dymów (domostw)[2].
Wieś rycerska, własność spadkobierców rodziny Potworowskich, położona była w 1909 roku w powiecie gostyńskim rejencji poznańskiej w Wielkim Księstwie Poznańskim[3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego.
W odległości 0,5 km w kierunku północnym położony jest rezerwat przyrody - Torfowisko źródliskowe w Gostyniu Starym.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ks.dr Ludwik Sobkowski, dr Ludwik Krotoski, Stary Gostyń. Monografia. Poznań,1938.[4]
- Katalog zabytków sztuki w Polsce. Tom V.Województwo poznańskie. Zeszyt 4. Powiat Gostyński.Inwent. przeprowadziła Z. Białłowicz-Krygierowa. Warszawa, Instytut Sztuki P.A.N.,1961.[5]
- Z. Perzanowski, Opactwo benedyktyńskie w Lubiniu. Ossolineum, 1978.
- Kodeks Dyplomatyczny Wielkopolski. Seria nowa, zeszyt 1. Dokumenty opactwa benedyktynów w Lubiniu z XIII. - XV. wieku. Opracował i wydał Zbigniew Perzanowski. Warszawa - Poznań, PWN, 1975.
- H. Musielak, Związki Polski z krajem nadmozańskim (Leodium) i Północną Francją w Średniowieczu. Głos Katolicki. Paryż, nr 20 (1224), 19 maja 1985.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Atlas historyczny Polski. Wielkopolska w drugiej połowie XVI wieku. Część II. Komentarz. Indeksy, Warszawa 2017, s. 246.
- ↑ a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 232.
- ↑ Księga adresowa polskich właścicieli ziemskich Wielkiego Księstwa Poznańskiego z uwzglednieniem powiatu, stacyi poczty, telegrafu, dworca, Poznań 1909, s. 8.
- ↑ Dostępna w Federacji Bibliotek Cyfrowych
- ↑ Szczegółowa notaka na str. 41-42, w której jest mowa m.in. o "obrazie Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1645 r.w sukience srebrnej pocz. w. XVIII; przy obrazie ok. 20 wot w w. XVII-XIX, najstarsze 1645".
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Gostyń Stary, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu [online], Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014 .
- Stary Gostyń, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 270 .
- Historia kościoła i parafii w Starym Gostyniu
|