Stefan Stefański (muzealnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Stefan Stefański
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 12 lipca 1914
Sanok
Data i miejsce śmierci 2 czerwca 1998
Sanok
Zawód, zajęcie muzealnik
Narodowość polska
Pracodawca Muzeum Ziemi Sanockiej,
Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku
Rodzice Michał, Seweryna
Małżeństwo Regina
Krewni i powinowaci Marian (brat), Stanisław de Mirow Myszkowski
Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka „Zasłużony Działacz Turystyki” Złota Honorowa Odznaka PTTK Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Stefan Zbigniew Stefański (ur. 12 lipca 1914 w Sanoku, zm. 2 czerwca 1998 tamże) – polski muzealnik, kustosz, regionalista, bibliofil, numizmatyk, kolekcjoner, działacz turystyczny, znawca historii Sanoka i ziemi sanockiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Kamienica przy ul. Henryka Sienkiewicza 2 w Sanoku
Stefan Stefański z kolekcją starych żelazek
Grobowiec rodziny Stefańskich

Stefan Zbigniew Stefański urodził się 12 lipca 1914 w Sanoku[1][2][3]. Był synem Michała (1877–1928) i Seweryny z domu Sikorskiej (1894–1971)[4][3]. Rodzina ojca, który osiedlił się w Sanoku, pochodziła z Gręboszowa, a matka z Nowosiółek Gościnnych[4]. Miał czworo rodzeństwa, w tym brata Tadeusza Jana (ur. 1916, kupiec)[2]. Pochodził z rodziny kupieckiej (jego rodzice prowadzili sklep z galanterią męską, artykułami kolonialnymi, umiejscowiony w budynku „Ramerówka”[5][6]; w okresie schyłkowym zaboru austriackiego był jednym z nielicznych w mieście należących do Polaków[7]). Jego bratem był Marian (1919–1977)[8]. Do 1937 rodzina Stefańskich zamieszkiwała w kamienicy przy ulicy Henryka Sienkiewicza 2 (w latach 20. mieszkanie najmował tam nauczyciel Władysław Dajewski)[9]. Z racji miejsca zamieszkania Stefan Stefański wychowywał się w wśród dzieci żydowskich[10].

20 czerwca 1933 zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Zygmunt Bezucha, Edward Czech, Mieczysław Przystasz, Mieczysław Suwała)[11][1][12]. Już jako uczeń, wraz z Adamem Fastnachtem i Aleksandrem Rybickim rozpoczął działalność gromadzenia eksponatów, które następnie zostały udostępnione w Muzeum Ziemi Sanockiej[13] (powstało w 1934 i było zlokalizowane na Zamku Królewskim w Sanoku)[14]. W latach 1934–1944 był sekretarzem muzeum[15]. Prowadził także ewidencję zbiorów numizmatycznych oraz pracował jako przewodnik zwiedzających[16].

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1933 został uznany przynależnym do gminy Sanok[2]. W okresie międzywojennym wraz z siostrą Janiną prowadził prywatną Bibliotekę Mieszczańską[17]. Jako akademik był działaczem Stronnictwa Narodowego w Sanoku[18]. Podjął studia na Akademii Handlu Zagranicznego we Lwowie, które przerwał wskutek wybuchu II wojny światowej[19] (zaliczył także pierwszy rok w Seminarium Duchownym). W 1940 z inicjatywy malarza Leona Getza został zatrudniony przy zbiorach polskich dwóch placówek połączonych: Muzeum Ziemi Sanockiej i Muzeum Towarzystwa Łemkowskiego[20]. Na przełomie 1939/1940 dokonał przetransportowania księgozbioru z biblioteki sanockiego gimnazjum do muzeum, ratując przed zniszczeniem przez Niemców[19]. W czasie okupacji prowadził także prywatną wypożyczalnię książek[19] pod nazwą „Leihbücherei Stefan Stefański”. Dokonał także uratowania części byłego księgozbioru stacjonującego w Sanoku 2 pułku Strzelców Podhalańskich, z którego 500 egzemplarzy po wojnie przekazał do Centralnej Biblioteki Wojskowej[19]. 6 kwietnia 1942 ożenił się w Reginą Martą Titz (ur. 1919 w Berlinie jako córka Walentego i Agnieszki z domu Kaźmierczak)[3], z którą miał dwoje dzieci – syna Zbigniewa i córkę Romanę.

W czasie swojej pracy był czołowym organizatorem muzealnictwa na terenie Sanoka, inicjował akcję gromadzenia i ratowania dzieł sztuki Ziemi Sanockiej, opracowywał zbiory, prowadził działalność badawczą, rozwijał wiedzę krajoznawczą, był autorem publikacji historycznych i turystycznych z zakresu Sanoka i regionu[21]. Po zakończeniu II wojny światowej dokonywał zabezpieczenia zbiorów i czynił starania o ponowne otwarcie placówki. Pracę w muzeum podjął w 14 października 1944 (wtedy mianowano go pracownikiem Starostwa Powiatowego Sanockiego z przydziałem obowiązków kierownika muzeum w Sanoku)[19], następnie został jego kustoszem (tytuł przyznany przez Ministra Kultury i Sztuki w 1960 roku) i dyrektorem (1944–1968)[22][23]. 27 marca 1947 razem z m.in. burmistrzem Michałem Hipnerem, wiceburmistrzem Józefem Bubellą, dyrektorem Sanockiej Fabryki Wagonów „Sanowag” Filipem Schneiderem, działaczem PPS Romanem Baczyńskim, przed kamienicą służącą za siedzibę 8 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty witali przybyłego z Krosna generała Karola Świerczewskiego[24][25], który następnego dnia poniósł śmierć pod Jabłonkami[26]. W latach 1948–1949 wspólnie z Aleksandrem Rybickim podejmował działanie ratowania zabytków sztuki sakralnej, w szczególności ikon, które lokalizowano w opuszczonych cerkwiach na terenie b. województwa rzeszowskiego, zbierano i gromadzono w nowo stworzonym Muzeum Historycznym w Sanoku. Dzięki temu powstała unikatowa i liczna kolekcja malarstwa ikonograficznego. W 1963 udał się do Francji celem przeniesienia do muzeum zbiorów malarskich przebywających tam polskich malarzy, w tym Franciszka Prochaski[19]. Kierownikiem muzeum pozostawał do 1968. Na początku 1968 poparł wniosek o zmianę narzuconej zmiany nazwy placu św. Jana w Sanoku autorstwa Jana Bezuchy[27] (wówczas istniał Plac im. Hanki Sawickiej)[27]; przemianowania dokonano w latach 50.), był jednym z radnych-inicjatorów przywrócenia pierwotnej nazwy. Wraz z nim podczas sesji rady głosował za zmianą Mieczysław Przystasz[28]), jednak po interwencji sekretarza Komitetu Powiatowego PZPR miesiąc później, 28 lutego 1968 uchwałę rady wycofano jako „nieprzemyślaną”[28] (zaprotestowała wówczas także Jadwiga Zaleska). W wyniku reperkusji władz Mieczysław Przystasz i Stefan Stefański stracili zajmowane stanowiska[29]. Został wtedy zatrudniony przez Aleksandra Rybickiego w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, gdzie pełnił stanowisko szefa przewodników (szkolił nowych przewodników)[19]. W MBL pracował do 31 lipca 1979, po czym na własną prośbę przeszedł na emeryturę.

Działał na polu politycznym. Był współzałożycielem utworzonego w 1944 koła i został członkiem zarządu powołanego 19 lutego 1945 oddziału sanockiego Stronnictwa Demokratycznego, który stał się kontynuatorem Klubu Demokratycznego[30][31]. Z list tej partii był wybrany radnym Sanoka (w latach 1945-1968 był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku; zasiadał w Komisji i Oświaty i Kultury MRN[32]). Był działaczem SD w całym okresie PRL. 28 listopada 1988 został wybrany członkiem prezydium Miejskiego Komitetu SD w Sanoku[33]. W 1950 był inicjatorem zorganizowania obchodów 800-lecia miasta Sanoka (rocznica przypadła na 1960, lecz uroczystości miały miejsce dwa lata później)[34]. Wchodził w skład Społecznego Komitetu Odbudowy pomnika Tadeusza Kościuszki w Sanoku (ideę zrealizowano w 1962)[35], odbudowy Sanockiego Domu Kultury (dawniej Dom Żołnierza Polskiego). W 1957 został powołany na konsultanta odbudowy Klasztoru Karmelitów Bosych w Zagórzu[36]. Jako przedstawiciel SD w kwietniu 1988 został wiceprzewodniczącym Miejskiego Kolegium Wyborczego w Sanoku[37].

Był jednym z założycieli stowarzyszenia "Towarzystwo Domu Żołnierza Polskiego w Sanoku”, zarejestrowanego 12 marca 1946[38]. Od 1950 działał w PTTK, był współzałożycielem sanockiego oddziału PTTK (1951/1952)[39], w którym sprawował funkcję prezesa powiatowego[40] (przełom lat 50. i 60.)[41], był wybierany wiceprezesem 1 lutego 1981[42], 3 lutego 1985[43], prowadził powołane w 1961 Koło Przewodnickie PTTK w Sanoku, którego został skarbnikiem[44], ponadto był członkiem Zarządu Głównego PTTK pracując w Komisji Krajoznawczej, później na przełomie lat 70./80. był członkiem Zarządu Wojewódzkiego PTTK w Krośnie[45]. Był członkiem Komisji Opieki nad Zabytkami, powstałej przy oddziale PTTK w Sanoku[46]. Angażował się w tworzenie osiedla campingowego na Białej Górze[45]. Był członkiem Towarzystwa Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka (w czerwcu 1987 został wybrany przewodniczącym sądu koleżeńskiego[47], 10 lipca 1991 wybrany członkiem zarządu[48]). Był członkiem Koła (później Oddziału) w Sanoku Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego[49]. Działał również w Towarzystwie Muzycznym, TPPR i innych.

Zasiadł w powołanym w 1947 Komitecie Bibliotecznym, wspierającym sanocką bibliotekę, a w wraz z żoną Reginą był członkiem działającego przy bibliotece od 1956 Koła Miłośników Książki[50]. Zasiadał w komitecie redakcyjnym i publikował w czasopiśmie „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. Działał przy organizacji odsłoniętego 10 października 1971 Pomnika Żołnierzy Września w Bykowcach[51]. Jego artykuły ukazywały się w piśmie „Gazeta Sanocka – Autosan”. W latach 1991-1996 publikował na łamach „Tygodnika Sanockiego” krótkie opowiadania historyczne dotyczące przeszłości Sanoka w cyklu ukazującym się pod tytułem "Pan Stefański opowiada"[52]. 27 kwietnia 1986 jako przedstawiciel Sanoka prowadził Turniej Miast „Sanok - Bolesławiec” rozegrany na lodowisku Torsan (drugim konferansjerem był Tadeusz Sznuk)[53][54]. Był numizmatykiem oraz wszechstronnym kolekcjonerem[45]. Publikował w kwartalniku „Sanockie Zapiski Numizmatyczne”[55]. Posiadał księgozbiór w liczbie około 200 z dziedziny historii sztuki[56]. Zbierał druki ulotne, ekslibrisy[45]. Gromadził także m.in. zegary ludowe oraz przedmioty dotyczące piwa, np. kufle i szklanice[57][45].

Zamieszkiwał przy ulicy Adama Mickiewicza 3 w Sanoku[58][59]. Jego żoną była pochodząca z Poznania, Regina (1919–1989)[60]. Siostra Janina była wieloletnią pracownicą biblioteki w Sanoku[61].

Zmarł 2 czerwca 1998[62][63]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 5 czerwca 1998[64][65]. Został tam także pochowany jego krewny, nauczyciel i pisarz Stanisław de Mirow Myszkowski (1849-1929)[66].

Ten człowiek kochał Ziemię Sanocką i walczył, aby zachować to, co dla niej ważne

ks. Zdzisław Peszkowski o Stefanie Stefańskim[67],

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Łącznie był autorem około 25 publikacji dotyczących dziedziny etnografii, turystyki i krajoznawstwa. Wydał m.in. pierwszy po 1945 przewodnik Sanoka.

  • Złota moneta celtycka z Trepczy (1967)
  • Trzydzieści lat Muzeum Sanockiego (1967)
  • Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny (wyd. 1 w 1958[68]; wyd. II w 1963[69], wznowienia m.in. 1974, 1975[70], wyd. IV w 1991[71])
  • Cmentarze sanockie (1991)
  • Karmel Zagórski (1991)
  • Kartki z niedawnej przeszłości Sanoka (1992[72], wyd. 2: 1993)
  • Epitafium Sebastiana Lubomirskiego w Kościele farnym w Sanoku (1992)
  • Kartki z przeszłości Sanoka (2005)

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b XLVII. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1933/34. Sanok: 1934, s. 28.
  2. ↑ a b c Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 500 (poz. 556), 508 (poz. 661), 541 (poz. 745).
  3. ↑ a b c Księga wtóropisów aktów małżeńskich za lata 1936-1945. T. „K”. Cz. II. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 474.
  4. ↑ a b Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 141 (poz. 32).
  5. ↑ Stefan Stefański, Kartki z przeszłości Sanoka, Sanok 2005, s. 15.
  6. ↑ Wojciech Sołtys, Budownictwo, przemysł, rzemiosło, handel, Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939, s. 520, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995
  7. ↑ Wojciech Sołtys, Budownictwo, przemysł, rzemiosło i handel, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 536.
  8. ↑ Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 492. ISBN 978-83-60380-26-0.
  9. ↑ Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 15-18. ISBN 83-919470-9-2.
  10. ↑ Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Miejsca zapamiętane. „Tygodnik Sanocki”. Nr 40 (204), s. 5, 6 października 1995. 
  11. ↑ XLVI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku za rok szkolny 1932/33. Sanok: 1933, s. 33.
  12. ↑ Absolwenci. 1losanok.pl. [dostęp 2016-05-31].
  13. ↑ Józef Ząbkiewicz, Muzeum Historyczne / W latach powojennych / Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 916.
  14. ↑ Stefan Stefański, Kartki z przeszłości Sanoka, Sanok 2005, s. 5.
  15. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Środowisko kulturalne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 616.
  16. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Środowisko kulturalne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 618.
  17. ↑ Anna Strzelecka. Bibliotekarki sprzed ery Google’a. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 28 (1127) z 19 lipca 2013. 
  18. ↑ Ziemia Sanocka – w Obozie Narodowym. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 37B, s. 5, 7 lutego 1936. 
  19. ↑ a b c d e f g Zbigniew Wawszczak. Barwna postać sanockiego muzealnictwa. „Nowiny”, s. 5, Nr 248 z 30 października 1978. 
  20. ↑ "W połowie 1940 Kreisschulrat Willy Huber polecił przenieść "Muzeum Łemkiwszczyna" z pomieszczeń plebanii greckokatolickiej do gmachu zamkowego, w którym dotychczas mieściło się Muzeum Ziemi Sanockiej. Nowa placówka, działająca pod auspicjami Niemców otrzymała nazwę Ukraińskie Muzeum Łemkiwszczyna w Sanoku. Kustoszem muzeum mianowany został Ukrainiec, malarz Leon Getz. Adamowi Fastnachowi i Aleksandrowi Rybickiemu pracy w nowym, odpowiednio ukierunkowanym muzeum nie zaproponowano". [w:] Edward Zając. Zarys dziejów Muzeum Historycznego w Sanoku. str. 272 - 273
  21. ↑ Józef Ząbkiewicz, W latach powojennych. Życie kulturalne. Muzeum Historyczne, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 918.
  22. ↑ O muzeum. muzeum.sanok.pl. [dostęp 6 grudnia 2014].
  23. ↑ Józef Ząbkiewicz, Muzeum Historyczne / W latach powojennych / Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 918.
  24. ↑ Artur Bata. Nie o każdym śpiewają pieśń.... „Nowiny”, s. 4, Nr 61 z 26-28 marca 1982. 
  25. ↑ Artur Bata: Bieszczady w ogniu. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, s. 172. ISBN 83-03-01790-X.
  26. ↑ Artur Bata. Jabłonki: miejsce śmierci generała Karola Świerczewskiego. KAW. 1987. s. 39; Akcja „Wisła”: dokumenty. 1993. s. 110.
  27. ↑ a b Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 211, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  28. ↑ a b Andrzej Brygidyn, Po przełomie październikowym. W latach powojennych w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 799.
  29. ↑ Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 260-261.
  30. ↑ Z okazji 50-lecia SD. Uroczysta wieczornica w Krośnie. „Nowiny”, s. 2, Nr 276 z 25 listopada 1987. 
  31. ↑ Andrzej Brygidyn: W latach powojennych. Życie polityczne. Kształtowanie się lokalnych struktur polityczno-administracyjnych w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 766.
  32. ↑ Krystyna Chowaniec, Oświata i szkolnictwo. Szkoły podstawowe, W latach powojennych w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 866.
  33. ↑ Obradował Miejski Zjazd SD (władze). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 35 (470) z 10-20 grudnia 1988. 
  34. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Środowisko kulturalne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918-1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 791.
  35. ↑ Andrzej Brygidyn, Po przełomie październikowym. W latach powojennych w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 794.
  36. ↑ Zagórski karmel - ruiny klasztoru w Zagórzu. twojebieszczady.net. [dostęp 6 grudnia 2014].
  37. ↑ Wiesław Koszela. Miejskie Kolegium Wyborcze i Miejska Komisja Wyborcza w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 13 (448) z 1-10 maja 1988. 
  38. ↑ Ogłoszenia władz administracyjnych. Rejestr stowarzyszeń. Urząd Wojewódzki Rzeszowski. „Monitor Polski”. Nr 74, s. 19, 22 maja 1947. 
  39. ↑ J. Czaja. W 20-ecie PTTK. Dorobek godny uznania. „Podkarpacie”. 2, s. 7, 8 października 1970. 
  40. ↑ Krzysztof Prajzner. Od PTT do PTTK. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 408, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  41. ↑ Historia Grupy Bieszczadzkiej GOPR (1961-2013). gopr.bieszczady.pl. [dostęp 6 grudnia 2014].
  42. ↑ Obradował XVIII Zjazd Sanockiego Oddziału PTTK. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 5 (206) z 10-20 lutego 1981. 
  43. ↑ Izabela Wilk. Nowa kadencja – nowe zadania sanockiego oddziału PTTK. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 7 (334) z 1-10 marca 1985. 
  44. ↑ Państwowe egzaminy na przewodników znów odbywają się w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”, s. 4, Nr 11 (123) z 18 marca 1994. 
  45. ↑ a b c d e f g Anatol Wołoszyn. Pasjonat z Sanoka. „Nowiny”, s. 5, Nr 196 z 11 września 1980. 
  46. ↑ Krzysztof Prajzner. Pamiątkowa tablica znów na fasadzie budynku. „Tygodnik Sanocki”. Nr 12 (1315), s. 4, 24 marca 2017. 
  47. ↑ Nowe władze TRUMS. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 19 (418) z 1-10 lipca 1987. 
  48. ↑ Zbigniew Koziarz. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka (1904–1994). „Rocznik Sanocki”. VII, s. 14, 1995. ISSN 0557-2096. 
  49. ↑ Tadeusz Ortyl: Kronika Polskiego Towarzystwa Numizmatycznego Oddział w Sanoku im. Rudolfa Mękickiego 1972–2005. Sanok: 2005, s. 87.
  50. ↑ Franciszek Oberc: Sanok. Instytucje kultury. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1999, s. 43-44. ISBN 83-909787-3-3.
  51. ↑ Artur Bata. Udział Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku w budowie pomnika w Bykowcach. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. 14, s. 65-66, 1971. 
  52. ↑ Odszedł Stefan Stefański. „Tygodnik Sanocki”. Nr 23 (343), s. 1, 5 czerwca 1998. 
  53. ↑ Turniej... turniej... i po turnieju. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 14 (377) z 10-20 maja 1986. 
  54. ↑ Franciszek Oberc: Kalendarium sanockie 1974-1994, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 957.
  55. ↑ Franciszek Oberc. Prasa ziemi sanockiej od roku 1990. Pisma naukowe i popularnonaukowe. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 5: Prasa ziemi sanockiej – informator, s. 206, 2005. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  56. ↑ Edward Zając, Środowisko kulturalne / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 623.
  57. ↑ Witold Szymczyk. Co, gdzie, kiedy? Wystawy. „Nowiny”, s. 4, Nr 40 z 21 lutego 1979. 
  58. ↑ Dwa dni w mieście naszej młodości. Sprawozdanie ze zjazdu koleżeńskiego wychowanków Gimnazjum Męskiego w Sanoku w 70-lecie pierwszej matury w roku 1958. Warszawa: 1960, s. 146.
  59. ↑ Marcin Smoter. Próba reaktywacji Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku w latach 1945-1949. „Rocznik Sanocki 2011”, s. 142, 2011. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  60. ↑ Nekrolog. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 21 (492) z 20 lipca - 10 sierpnia 1989. 
  61. ↑ Małgorzata Antczak. Czytam, więc jestem. „Tygodnik Sanocki”. Nr 45 (313), s. 7, 7 listopada 1997. 
  62. ↑ Stefan Stefański. Nekrologi. „Tygodnik Sanocki”. Nr 23 (343), s. 2, 5 czerwca 1998. 
  63. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 348, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  64. ↑ Stefan Stefański. Nekrolog. „Tygodnik Sanocki”. Nr 23 (343), s. 2, 5 czerwca 1998.  Jolanta Ziobro. Pożegnanie Pana Stefana. „Tygodnik Sanocki”. Nr 24 (344), s. 2, 12 czerwca 1998.  Bogusław Siwiec. Pro memoria – wspomnienie o Stefanie Stefańskim. „Tygodnik Sanocki”. Nr 44 (364), s. 8, 30 października 1998. 
  65. ↑ Spacer po cmentarzu przy ul. Rymanowskiej. zymon.com.pl. [dostęp 17 maja 2014].
  66. ↑ Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 15-16.
  67. ↑ Jolanta Ziobro. Pożegnanie Pana Stefana. „Tygodnik Sanocki”. Nr 24 (344), s. 2, 12 czerwca 1998. 
  68. ↑ Bronisław Cmela: Wstęp. W: Stefan Stefański: Sanok i okolice. Warszawa: Sport i Turystyka, 1963, s. 4.
  69. ↑ Stefan Stefański: Sanok i okolice. Warszawa: Sport i Turystyka, 1963, s. 2.
  70. ↑ Przewodnik po ziemi sanockiej. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 7 (26) z 1-15 kwietnia 1975. 
  71. ↑ Stanisław Sieradzki. Kolejne wydanie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 24, s. 7, 30 października 1991. 
  72. ↑ "Kartki z niedawnej przeszłości Sanoka". „Tygodnik Sanocki”, s. 11, Nr 12 (44) z 25 marca 1992. 
  73. ↑ Plenum WK SD w Rzeszowie. „Nowiny”, s. 2, Nr 28 z 3 lutego 1958. 
  74. ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27
  75. ↑ Józef Ząbkiewicz. W 194 rocznicę „majowej jutrzenki”. „[[Gazeta Sanocka – Aut osan]]”, s. 1-2, Nr 14 (341) z 10-20 maja 1985. 
  76. ↑ Z okazji Lipcowego Święta. Wysokie odznaczenia dla działaczy. „Nowiny Rzeszowskie-Stadion”. Nr 30, s. 1, 24 lipca 1967. 
  77. ↑ Sport. Z obrad turystycznego sejmiku ziemi rzeszowskiej. „Nowiny”, s. 6, Nr 255 z 26 października 1960. 
  78. ↑ Jubileusz 10-lecia PTTK w Rzeszowie. „Nowiny”, s. 3, Nr 51 z 19 grudnia 1960. 
  79. ↑ Obradował Miejski Zjazd SD (odznaczenia). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 35 (470) z 10-20 grudnia 1988. 
  80. ↑ Uroczyste obchody jubileuszu 25-lecia MBL. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 16 (272) z 10-20 czerwca 1983. 
  81. ↑ Wpisani do „księgi zasłużonych dla województwa krośnieńskiego”. „Nowiny”. Nr 144, s. 3, 23 lipca 1981. 
  82. ↑ Sanoczanie w „Księdze zasłużonych dla województwa krośnieńskiego”. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 22 (222), s. 1, 7, 1-10 sierpnia 1981. 
  83. ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 288, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  84. ↑ Konkurs „Ziemia rodzinna Grzegorza z Sanoka w literaturze” – rozstrzygnięty. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 15 (378) z 20-31 maja 1986. 
  85. ↑ W całym kraju uroczyście obchodzono Święto Odrodzenia Polski. W naszym regionie. Krośnieńskie. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 25 lipca 1988. 
  86. ↑ Józef Ząbkiewicz. Zaszczytne wyróżnienia dla sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 23 (458) z 10-20 sierpnia 1988. 
  87. ↑ tasz. Laureaci nagród im. F. Kotuli. „Nowiny”, s. 1-2, Nr 45 z 22 lutego 1989. 
  88. ↑ Waldemar Bałda. Nagrody i medale im Franciszka Kotuli. „Nowiny”, s. 7, Nr 71 z 24-27 marca 1989. 
  89. ↑ Cichociemni z ziemi sanockiej rodem (I). „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 8 (479) 10-20 marca 1989. 
  90. ↑ Franciszek Oberc: Kalendarium sanockie 1974-1994, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 959.
  91. ↑ Nagrody Miasta za rok 1993 przyznane. „Tygodnik Sanocki”, s. 1, Nr 15 (127) z 15 kwietnia 1994. 
  92. ↑ Franciszek Oberc: Kalendarium sanockie 1974-1994, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 965.
  93. ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 531, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  94. ↑ Nagroda Miasta Sanoka. W: Franciszek Oberc: Sanok. Instytucje kultury. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1999, s. 123. ISBN 83-909787-3-3.
  95. ↑ Pan Stefański – Honorowy Obywatel. „Tygodnik Sanocki”. 27 (243), s. 1, 5 lipca 1996. 
  96. ↑ Pan Stefański Honorowym Obywatelem Sanoka. Wszystko memu miastu. „Tygodnik Sanocki”. Nr 46 (262), s. 1, 7, 15 listopada 1996. 
  97. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 330, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  98. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 109. ISBN 83-909787-8-4.
  99. ↑ Nagroda dla pana Stefańskiego. „Tygodnik Sanocki”. 21 (237), s. 1, 24 maja 1996. 
  100. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki 2001”, s. 329, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Stefański_(muzealnik)&oldid=61426311”