Viviane Reding
| ||
_01.jpg)
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 27 kwietnia 1951 Esch-sur-Alzette | |
| Komisarz UE ds. sprawiedliwości, praw podstawowych i obywatelstwa | ||
| Okres | od 10 lutego 2010 do 1 lipca 2014 | |
| Poprzednik | Jacques Barrot | |
| Następca | Martine Reicherts | |
| Komisarz UE ds. społeczeństwa informacyjnego i mediów | ||
| Okres | od 22 listopada 2004 do 9 lutego 2010 | |
| Poprzednik | Olli Rehn | |
| Następca | Neelie Kroes | |
| Komisarz UE ds. edukacji i kultury | ||
| Okres | od 13 września 1999[1] do 21 listopada 2004 | |
| Poprzednik | Marcelino Oreja | |
| Następca | Ján Figeľ | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
Viviane Reding (ur. 27 kwietnia 1951 w Esch-sur-Alzette) – luksemburska polityk i dziennikarka; posłanka do Izby Deputowanych i Parlamentu Europejskiego. Od 1999 do 2014 członkini kolejnych Komisji Europejskich, od 2010 również jej wiceprzewodnicząca.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Kształciła się m.in. na Université Paris Sorbonne, gdzie uzyskała doktorat z nauk społecznych. Od 1978 do 1999 zajmowała się dziennikarstwem. Pisywała do „Luxemburger Wort”, jednej z największych gazet w Luksemburgu. W latach 1986–1998 była prezesem Luksemburskiego Związku Dziennikarzy.
W okresie 1979–1989 sprawowała mandat posłanki do luksemburskiej Izby Deputowanych, reprezentując Chrześcijańsko-Społeczną Partię Ludową (CSV). Od 1988 do 1993 pełniła funkcję przewodniczącej frakcji kobiet, a w drugiej połowie lat 90. zastępcy przewodniczącego partii. Od 1981 przez osiemnaście lat zasiadała w radzie miejscowości Esch-sur-Alzette.
Od 1989 do 1999 była członkinią Parlamentu Europejskiego. Należała do grupy chadeckiej, przez trzy lata kierowała Komisją ds. Petycji[2]. Wybierana także w kolejnych wyborach do 2009 włącznie, rezygnowała z objęcia mandatu z uwagi na zasadę niepołączalności stanowisk.
W 1999 otrzymała nominację na komisarza UE odpowiedzialnego za edukację i kulturę. W 2004 znalazła się w składzie Komisji Europejskiej José Barroso jako komisarz ds. społeczeństwa informacyjnego i mediów. W 2007 przyczyniła się do wymuszenia przez KE na operatorach telekomunikacyjnych administracyjnej obniżki cen połączeń głosowych w połączeniach wewnątrzunijnych (tzw. tani roaming)[3]. W 2009 została nominowana na wiceprzewodniczącą KE oraz komisarza ds. sprawiedliwości[4]. Funkcję tę objęła ostatecznie w 10 lutego 2010 po zatwierdzeniu składu Komisji Europejskiej przez Parlament Europejski.
W 2014 ponownie stanęła na czele listy wyborczej luksemburskich chadeków, uzyskując wybór do Europarlamentu z najlepszym indywidualnym wynikiem w kraju[5]. 1 lipca 2014 odeszła ze stanowiska w KE[6]. W 2018 złożyła mandat europosłanki[2], deklarując start w wyborach krajowych w tym samym roku, w wyniku których ponownie została wybrana na deputowaną do luksemburskiego parlamentu[7].
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
Odznaczona m.in. francuską Legią Honorową IV klasy oraz polskim Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Od 1 maja 2004 z Dalią Grybauskaitė.
- ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2018-07-25].
- ↑ Cezary Kowenda: Okroić wiadomości do kości. polityka.pl, 5 kwietnia 2008. [dostęp 2014-05-26].
- ↑ RAPID Press Release: President Barroso unveils his new team (ang.). europa.eu, 27 listopada 2009. [dostęp 2014-05-26].
- ↑ Européennes 2014: Résultats officieux (fr.). elections.public.lu. [dostęp 2014-05-26].
- ↑ President Barroso announces caretaker replacements following the resignation of 4 Commissioners (ang.). europa.eu, 1 lipca 2014. [dostęp 2014-07-01].
- ↑ CSV und DP liegen in der Hauptstadt gleichauf (niem.). lessentiel.lu, 14 października 2018. [dostęp 2018-10-14].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Curriculum vitae na stronie Komisji Europejskiej (ang.). [dostęp 2014-05-26].
| ||||||||||
| ||||||||||
