Vought FU
| ||
 Vought FU z VF-2 w 1928 r. | ||
| Dane podstawowe | ||
| Państwo |  Stany Zjednoczone
| |
| Producent | Chance Vought | |
| Typ | Myśliwiec | |
| Konstrukcja | Drewniana | |
| Załoga | 1 | |
| Historia | ||
| Lata produkcji | 1927-1929 | |
| Liczba egzemplarzy | 20 | |
| Dane techniczne | ||
| Wymiary | ||
| Rozpiętość | 10,47 m[1] | |
| Długość | 8,65 m[1] | |
| Wysokość | 3,1 m[1] | |
| Powierzchnia nośna | 25,1 m²[1] | |
| Profil skrzydła | Navy N-9[1] | |
| Masa | ||
| Własna | 943 kg[1] | |
| Użyteczna | 1260 kg[1] | |
| Osiągi | ||
| Prędkość maks. | 196 km/h[1] | |
| Pułap | 8080 m[1] | |
| Zasięg | 660 km[1] | |
| Dane operacyjne | ||
| Uzbrojenie | ||
| 2 × karabin maszynowy kal. 7,62 mm[1] | ||
Vought FU - dwupłatowy myśliwiec zbudowany dla United States Navy pod koniec lat dwudziestych XX wieku.
Konstrukcja i rozwój[edytuj | edytuj kod]
Zadowolona z samolotu Vought VE-7 marynarka zaproponowała firmie kontrakt na 20 myśliwców lądowo-morskich opiewający na 459 709 dolarów. Vought miał już jeden samolot, obserwacyjny UO-1, który był tak naprawdę VE z bardziej opływowym kadłubem i silnikiem gwiazdowym Wright J-3. Przerobiono go na myśliwiec poprzez zakrycie przedniej kabiny, dodanie w tamtym miejscu karabinów maszynowych i wymianę silnika na Wright R-790 Whirlwind ze sprężarką o mocy 220 KM. Dzięki sprężarce nowy FU-1 był w stanie osiągać prędkość 236,5 km/h na wysokości 13 000 stóp.
Samoloty FU-1 przekazano do VF-2B stacjonującego w San Diego. Z zamontowanymi płetwami samoloty zostały przydzielone po jednym do każdego z pancerników Floty Pacyfiku, z których startowały za pomocą katapult. Służyły w ten sposób przez 8 miesięcy, ale kiedy eskadra rozpoczęła operować z lotniskowców, okazało się, że widoczność z tylnej kabiny podczas manewrowania na pokładzie jest mocno ograniczona. W odpowiedzi ponownie odkryto przednią kabinę, a samolot nazwano FU-2.
Jednak FU-2 były przestarzałe już w momencie ich powstania i służyły głównie jako samoloty treningowe i pomocnicze.
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
- Peruwiańskie Siły Powietrzne - dwa samoloty
- Peruwiańska Marynarka Wojenna - dwa samoloty
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gordon Swanborough, Peter Bowers: United States Navy Aircraft since 1911. Londyn: Putnam, 1976. ISBN 0-370-10054-9.
- Lloyd S. Jones: U.S. Naval Fighters. Fallbrook, Kalifornia: Aero Publishers, 1977, s. 55-56. ISBN 0-8168-9254-7.