Władysław Chotkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Władysław Longin Chotkowski
Herb Władysław Longin Chotkowski
Kraj działania  Polska
Data i miejsce urodzenia 15 marca 1843
Mielżyn
Data i miejsce śmierci 13 lipca 1926
Rabka
Wyznanie chrześcijańskie
Kościół rzymskokatolicki
Prezbiterat 1868
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941) Order Korony Żelaznej (Austro-Węgry) Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (1893-1908)
Źródła Teksty w Wikiźródłach

Władysław Longin Chotkowski (ur. 15 marca 1843 w Mielżynie, w poznańskiem, zm. 13 lipca 1926 w Rabce) – polski duchowny katolicki, historyk Kościoła, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny szlacheckiej herbu Ostoja, był synem Józefa i Franciszki z Zientkiewiczów. Uczęszczał do gimnazjum w Trzemesznie i gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Brał udział w powstaniu styczniowym w oddziale Kazimierza Milęckiego. W latach 1864–1868 studiował w Seminariach Duchownych w Poznaniu i Gnieźnie, w 1868 przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Mieczysława Ledóchowskiego. Kontynuował studia na uniwersytecie w Münster, gdzie w 1869 uzyskał licencjat z teologii (na podstawie pracy Rerum gestarum ecclesiae Ruthenae pars prima). Powrócił do Poznania, gdzie został wikariuszem przy kościele św. Marcina; od 1872 był także dyrektorem konwiktu fundacji Szołdrskiego w Poznaniu. Za prowadzoną działalność patriotyczną został wydalony z Poznania w okresie kulturkampfu (1873).

Od 1881 pozostawał związany z Uniwersytetem Jagiellońskim. Przedstawił pracę Rozszerzanie protestantyzmu w ziemiach polskich pod rządem pruskim w XVII i XVIII wieku, na podstawie której został mianowany docentem w Seminarium Historii Kościoła. Od 1882 był profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Historii Kościoła (do 1910); pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologicznego UJ w roku akademickim 1883/1884 oraz rektora w latach 1891–1892. Zasiadał w Radzie Miejskiej Krakowa oraz sprawował mandat deputowanego do Rady Państwa w Wiedniu. W 1900 został członkiem krakowskiej kapituły katedralnej. Słynął jako kaznodzieja, poruszający w kazaniach nie tylko tematy religijne, ale i kwestie polityczne i społeczne; wygłaszał mowy na pogrzebach znakomitości krakowskich. Papież Leon XIII nadał mu tytuł prałata domowego (1890).

W kręgu jego zainteresowań naukowych znajdowały się nowożytna historia Kościoła, historia reformacji oraz edytorstwo. Badał dzieje poznańskiego szkolnictwa jezuickiego w XVI i XVII wieku. Zajmował się dziejami burs studenckich oraz rzemiosła krakowskiego w XV wieku. Przygotowywał kronikę Soboru Watykańskiego I. Przyczynił się po podniesienia znaczenia Seminarium Historii Kościoła UJ, współpracował z czasopismami „Przyjaciel Ludu” (1875–1882) i „Tydzień Katolicki”. Był autorem wielu prac naukowych, opublikował ponadto zbiory mów duszpasterskich (Kazania w kwestyi socyalnej[1], 1879; Kazania o wychowaniu dzieci, 1880) oraz kilka opowiadań i utworów scenicznych.

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Od 1908 był członkiem-korespondentem AU. Należał ponadto do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1874 członek zwyczajny, 1918 członek honorowy) oraz Towarzystwa Naukowego w Toruniu (1902 członek honorowy). Jego uczniem był historyk Kościoła ks. Jan Nepomucen Fijałek. Posiadał wiele odznaczeń, m.in. austriacki Krzyż Komandorski Orderu Franciszka Józefa (1910)[9], Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta (1925), austriacki Order Korony Żelaznej III klasy, papieski złoty Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (1903)[10], polski Krzyż Walecznych[11]. Za pracę Historya polityczna Kościoła w Galicyi za rządów Maryi Teresy otrzymał w 1909 nagrodę AU im. Barczewskiego.

Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w grobowcu kapitulnym, w kwaterze Ld[12].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Sześć kazań o kwestyi socyalnej z uwzględnieniem Encykliki Ojca św. Leona XIII : nauki miane na pasyach wielkiego postu w Katedrze Poznańskiej przez Wł. Chotkowskiego, wyd. 1880, polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  2. ↑ O Myszeidzie Ignacego Krasickiego : odczyt miany w Towarzystwie Przemysłowém Poznańskiem dnia 26 stycznia 1874 r. przez Władysława Chotkowskiego., polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  3. ↑ O ideale politycznym Zygmunta Krasińskiego przez Wł. Chotkowskiego, polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  4. ↑ Marcin Luter : w 400-letnią rocznicę urodzin przez Chotkowskiego, polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  5. ↑ Przyczyny i początki reformacyi w Polsce : z powodu "Dziejów reformacyi" ks. dr. Bukowskiego napisał Wł. Chotkowski., polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  6. ↑ Władysław Chotkowski, Ostatnie lata Benedyktynów w Tyńcu : przyczynek do dziejów Wszechnicy Jagiellońskiej, polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  7. ↑ Władysław Chotkowski, Ks. prymasa Poniatowskiego spustoszenia kościelne w Krakowie : przyczynek do dziejów Uniwersytetu, polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  8. ↑ Władysław Chotkowski, Redukcje monasterów bazyljańskich w Galicji, polona.pl [dostęp 2018-05-30].
  9. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 166
  10. ↑ Ze świata. Odznaczenia papieskie. „Kurier Warszawski”, s. 6, Nr 14 z 14 stycznia 1903. 
  11. ↑ Bogusław Szwedo: Powstańcy Styczniowi odznaczeni Orderem Wojennym Virtuti Militari. Mińsk Mazowiecki: Zbroja, 2013, s. 148.
  12. ↑ Karolina Grodziska-Ożóg, Cmentarz Rakowicki w Krakowie (1803-1939), wyd. II, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1987, s. 101

Literatura dodatkowa[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Chotkowski&oldid=57268526”