Włodzimierz Sawczuk

Włodzimierz Sawczuk
generał broni
Data i miejsce urodzenia	16 sierpnia 1925 Białystok
Data i miejsce śmierci	4 grudnia 2010 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1944–1988
Stanowiska	z-ca dowódcy dywizji ds. politycznych, szef oddziału w Głównym Zarządzie Politycznym, szef Zarządu Politycznego – z-ca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego do spraw politycznych, z-ca dowódcy 2 Armii WP, szef Głównego Zarządu Politycznego WP – wiceminister obrony narodowej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Włodzimierza Sawczuka na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Włodzimierz Sawczuk (ur. 16 sierpnia 1925 w Białymstoku, zm. 4 grudnia 2010 w Warszawie) – generał broni Wojska Polskiego, szef Głównego Zarządu Politycznego WP (1972–1980), wiceminister obrony narodowej. Poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.

Życiorys

Służba wojskowa

Syn Jana i Tekli. W latach 1944–1946 służył jako dowódca drużyny w 3 Pułku Piechoty 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Uczestniczył w walkach o Berlin. Po wojnie służył jako szef kompanii, a następnie dowódca plutonu i kompanii 3 PP. W latach 1949–1951 był sekretarzem Komitetu Partyjnego Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Przez kolejne trzy lata był zastępcą dowódcy dywizji piechoty do spraw politycznych. W latach 1954–1956 był słuchaczem Akademii Wojskowo-Politycznej w Moskwie. W latach 1956–1961 pełnił służbę w Głównym Zarządzie Politycznym WP. Między innymi był szefem Oddziału II Inspekcji Zarządu I Organizacyjnego. W 1961 skierowany został do Moskwy na studia w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. W lipcu 1965 został szefem Zarządu Politycznego – zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego do spraw politycznych. Funkcję tę sprawował do 1972. W międzyczasie, od lipca do października 1968 był zastępcą dowódcy 2 Armii WP do spraw politycznych, z którą uczestniczył w operacji „Dunaj”. W 1972 został wyznaczony na stanowisko szefa Głównego Zarządu Politycznego WP. Funkcję tę pełnił nieprzerwanie do maja 1980. Równocześnie, od 10 października 1973, piastował urząd wiceministra obrony narodowej.

Usunięty ze stanowiska w maju 1980, w 1982 przeniesiony do służby dyplomatycznej i mianowany ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym PRL w Libii. Na tym stanowisku do 1986, po czym pozostawał w dyspozycji ministra obrony narodowej. W 1988 przeniesiony w stan spoczynku.

Autor licznych artykułów publikowanych na łamach „Żołnierza Wolności” i „Wojska Ludowego”.

Po jego śmierci w prasie nie został opublikowany ani jeden nekrolog. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie bez asysty wojskowej. W pogrzebie wzięli udział m.in. generałowie Józef Baryła i Mieczysław Michalik.

W swoich wspomnieniach z 1992 zatytułowanych „Stan wojenny dlaczego?” (str. 158) Wojciech Jaruzelski następująco wyraził się o generale: „Sawczuk – początkowo oficer liniowy. Ale od wielu lat w aparacie politycznym. Dobry organizator. Energiczny, stanowczy, władczy. Z czasem przeradzało się to coraz bardziej w sztywność, arbitralność, obcesowość. Kolidowało zwłaszcza z funkcją polityczną, z koniecznością pozyskiwania, zjednywania ludzi. Dlatego spowodowałem jego odejście z funkcji szefa Głównego Zarządu Politycznego. Mogę zrozumieć jego rozgoryczenie”.

W latach 70. gen. Włodzimierz Sawczuk słynął w WP z wyjątkowej bezwzględności i brutalności wobec podwładnych. Mówią o tym otwarcie w swoich wspomnieniach m.in. gen. Wojciech Jaruzelski i Mieczysław Rakowski.

Działalność polityczna

Od sierpnia 1949 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W 1951 był sekretarzem POP przy Sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W 1953 został członkiem egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Zielonej Górze. W latach 1971–1975 pełnił funkcję członka Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej PZPR, a w latach 1975–1981 członka Komitetu Centralnego PZPR. W latach 1976–1985 był posłem VII i VIII kadencji Sejmu PRL.

Awanse generalskie

• generał brygady – 1966
• generał dywizji – 1972
• generał broni – 1975

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1973)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1968)
• Krzyż Walecznych
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1973)
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1968)
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973)
• Złote odznaczenie im. Janka Krasickiego
• Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
• Medal za zasługi dla Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki (1979)
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, 1968)
• Order Przyjaźni Narodów (ZSRR, 1973)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Dwadzieścia lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1972)
• Medal jubileuszowy „30 lat zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR, 1979)
• Order Wolności i Niepodległości I klasy (Korea Północna, 1977)
• Order Za bojowe Zasługi” (Mongolia, 1977)
• Złoty Medal Braterstwa Broni (Węgry)
• Złoty Order Zasług dla Ojczyzny (NRD, 1975)
• Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” III klasy (Czechosłowacja, 1970)

Bibliografia

• Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
• Leszek Grot, Tadeusz Konecki, Edward Nalepa, Pokojowe dzieje Wojska Polskiego, Wojskowy Instytut Historyczny im. Wandy Wasilewskiej, Warszawa 1988
• Wojciech Jaruzelski, Stan wojenny dlaczego, Oficyna Wydawnicza „BGW”, Warszawa 1992
• Henryk Kosk, Generalicja Polska, tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001
• Lech Kowalski, Kryptonim „Dunaj”: udział wojsk polskich w interwencji zbrojnej w Czechosłowacji, Książka i Wiedza 1992
• Kto jest kim w Polsce 1984. Informator encyklopedyczny, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984
• Dane o odznaczeniach na podstawie kroniki w kwartalniku „Wojskowy Przegląd Historyczny” (1960–1989)