Włodzimierz Sieradzki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Włodzimierz Sieradzki
Ilustracja
Włodzimierz Sieradzki
Data i miejsce urodzenia 22 października 1870
Wieliczka, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci 4 lipca 1941
Lwów, Polska pod okupacją III Rzeszy
Zawód, zajęcie lekarz
Uczelnia Uniwersytet Lwowski
Stanowisko rektor UJK (1924-1925)
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Włodzimierz Jan Sieradzki (ur. 22 października 1870 w Wieliczce, zm. 4 lipca 1941 we Lwowie) – polski lekarz, specjalista medycyny sądowej. Profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza i rektor tej uczelni w roku akademickim 1924/1925.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1881-1888 uczęszczał do gimnazjum św. Anny w Krakowie, ale ostatnie lata szkoły średniej odbył w gimnazjum w Jaśle[1]. Studia medyczne rozpoczął w 1888 na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie otrzymał złote stypendium im. cesarza Franciszka Józefa i cesarzowej Elżbiety. W dniu 11 lipca 1894 uzyskał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. W dniach od 10 listopada 1895 do 10 lipca 1896 odbywał studia uzupełniające w zakresie medycyny i toksykologii sądowej w Paryżu, dzięki uzyskanemu stypendium im. Kasperka na mocy Uchwały Senatu Akademickiego Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W dniu 15 lipca 1896 został mianowany biegłym sądowym na okręg krakowski przez Sąd Krajowy w Krakowie. W dniu 1 października 1898 powierzono mu organizację Zakładu Medycyny Sądowej przy Uniwersytecie we Lwowie i jego kierownictwo. Funkcje kierownika pełnił nieprzerwanie przez 42 lata do 1941. W 1899 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego medycyny sądowej.

Autor licznych publikacji z medycyny sądowej o kierunku ściśle przyrodniczym. W swoich badaniach koncentrował się nad wpływem tlenku węgla na poszczególne barwniki krwi takie jak: hemogloninę, hematynę alkaliczną i kwaśną, hematoporfinę kwaśną i alkaliczną. Razem z Leonem Wachholzem był twórcą nowej metody oznaczania hemoglobiny tlenkowo-węglowej – tzw. "próba Wachholza-Sieradzkiego", która weszła do piśmiennictwa sądowo-lekarskiego na całym świecie. To z jego inicjatywy w 1927 przy Zakładzie Medycyny Sądowej Uniwersytetu we Lwowie powstała pracownia do badań chemiczno-toksykologicznych.

Od 1899 profesor medycyny sądowej na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza, propedeutyki lekarskiej na Wydziale Lekarskim, kilkakrotnie Dziekan Wydziału Lekarskiego, rektor UJK w roku akademickim 1924/1925, członek honorowy Towarzystwa Lekarskiego w Wilnie i Lwowie.

Zginął w egzekucji grupy profesorów lwowskich, zamordowanych przez hitlerowców w nocy 4 lipca 1941 na Wzgórzach Wuleckich.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Aleksandry Sieradzkiej (1900-1978), która wyszła za kapitana WP Kazimierza Nieżychowskiego (1892-1987)[4]. Dziadek aktora i dziennikarza Jacka Nieżychowskiego (1924-2009)[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jubileusz jasielskiej szkoły. „Nowiny”, s. 4, Nr 144 z 18 czerwca 1968. 
  2. ↑ 10 listopada 1938 „za zasługi na polu pracy naukowej” M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592
  3. ↑ Dekoracja odznaczonych w lwowskim Pałacu Wojewódzkim. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 100 z 5 maja 1939. 
  4. ↑ Kazimierz Nieżychowski herbu Pomian (1892-1987) [dostęp z dnia: 2016-02-13]
  5. ↑ Jacek Jerzy Nieżychowski w Wielkiej Genealogii Minakowskiego [dostęp z dnia: 2016-02-13]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

p • d • e
Rektorzy Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1919-1939)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Włodzimierz_Sieradzki&oldid=54250623”