Wacław Gąssowski
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 176 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wacław Gąssowski (ur. 1 września 1917 w Piotrogrodzie, zm. 7 lipca 1959 w Belgii[1]) – polski lekkoatleta, wielokrotny mistrz i rekordzista Polski, później trener lekkoatletyczny.
Ukończył szkołę średnią w Rydzynie, a następnie Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie, uzyskując uprawnienia pilota-obserwatora.
Jako lekkoatleta startował przede wszystkim w biegach na 400 m, 800 m i na 400 m przez płotki. Zakwalifikował się do polskiej reprezentacji na igrzyska olimpijskie w 1936 w Berlinie w biegu na 400 metrów przez płotki, ale nie wystąpił na skutek kontuzji. Na mistrzostwach Europy w 1938 w Paryżu odpadł w eliminacjach biegu na 800 m. W 1939 na akademickich mistrzostwach świata w Monako zdobył złoty medal w biegu na 400 m i srebrny w sztafecie olimpijskiej (w składzie znajdowali się również Stanisław Sulikowski, Jan Tęsiorowski i Zygmunt Zabierzowski)[2].
Odniósł wiele sukcesów w mistrzostwach Polski. W 1936 zdobył srebrny medal na 400 m przez płotki i w sztafecie 4 × 400 m, w 1937 został mistrzem na 800 m, a w 1938 zdobył złote medale na 400 m, sztafecie 4 × 100 m, sztafecie 4 × 200 m, sztafecie szwedzkiej i sztafecie olimpijskiej, srebrny w sztafecie 4 × 400 m i brązowy w sztafecie 3 × 1000 m[3]. Był też złotym medalistą halowych mistrzostw Polski w 1937 w sztafecie 3 × 800 m[4].
Sześciokrotnie poprawiał rekordy Polski[1]: bieg na 300 m – 36,0 (19 września 1937, Kraków), bieg na 400 m – 48,3 (21 sierpnia 1937, Warszawa, przetrwał do 1954)[5], bieg na 500 m – 1:05,5 (11 października 1936, Warszawa), sztafeta 4 × 200 m – 1:32,9 (25 września 1938, Kraków), sztafeta szwedzka – 1;56,3 (9 sierpnia 1938, Oslo), sztafeta olimpijska – 3:23,8 (28 sierpnia 1938, Poznań).
W latach 1936-1939 wystąpił w siedmiu meczach reprezentacji Polski (21 startów), odnosząc 6 zwycięstw indywidualnych.
Dwukrotnie znalazł się w dziesiątce najlepszych sportowców Polski w plebiscycie Przeglądu Sportowego: w 1937 zajął 4. miejsce, a w 1938 – 6. miejsce
Rekordy życiowe[1]:
- bieg na 100 metrów – 11,0 s (7 sierpnia 1938, Dęblin)
- bieg na 200 metrów – 22,7 s (29 maja 1939, Bydgoszcz)
- bieg na 400 metrów – 48,3 s (21 sierpnia 1937, Warszawa)
- bieg na 800 metrów – 1:52,6 s (9 lipca 1938, Królewiec)
- bieg na 1000 metrów – 2:27,0 s (15 lipca 1939, Chorzów)
- bieg na 400 metrów przez płotki – 56,2 s (22 sierpnia 1937, Warszawa)
Był zawodnikiem AZS Poznań (1936), Legii Warszawa (1936-1937) i Orląt Dęblin (1938-1939).
We wrześniu 1939 nie udało mu się dołączyć do macierzystej jednostki 41 eskadry rozpoznawczej (był porucznikiem lotnictwa). Wziął udział w obronie Warszawy w składzie Lotniczego Oddziału Szturmowego Obrony Warszawy. W powstaniu warszawskim walczył w oddziale kpt. Tadeusza Gaworskiego Lawy. Po upadku powstania osadzony w oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu przez dwa lata studiował wychowanie fizyczne na uniwersytecie Leuven w Belgii, gdzie startował także w Racing Club Bruxelles.
W 1947 wrócił do Polski. Na mistrzostwach Polski w 1948 zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 400 m i srebrny w biegu na 400 m przez płotki w barwach AZS Toruń[6].
Był jednym z czołowych szkoleniowców Wunderteamu razem z Janem Mulakiem i Witoldem Gerutto. W latach 1950-1953 był wiceprezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. W 1958 wyjechał do Belgii, gdzie został trenerem państwowym. W 1959 zginął tam w wypadku drogowym.
Dla uczczenia jego pamięci rozgrywano w Mielcu Memoriał Wacława Gąssowskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 58-59. ISBN 83-9136-63-9-1.
- ↑ World Student Games (Pre-Universiade) (ang.). GBRAthletics.com. [dostęp 16 stycznia 2011].
- ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 30, 39, 115, 243, 256, 259, 273, 274 i 275. ISBN 978-83-61233-20-6.
- ↑ Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985, s. 110.
- ↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007, s. 26.
- ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 116 i 260. ISBN 978-83-61233-20-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Od Chamonix do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2010, s. 514. ISBN 978-83-86320-01-1.
- Ryszard Wryk: Sport olimpijski w Polsce 1919-1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006, s. 107-109. ISBN 83-7177-278-5.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 58-59. ISBN 83-9136-63-9-1.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985.
- Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
