Werner Henke
| ||
 Werner Henke w 1943 | ||
| Data i miejsce urodzenia | 13 maja 1909 Toruń | |
| Data i miejsce śmierci | 15 czerwca 1944 Fort Hunt | |
| Odznaczenia | ||
  
| ||
Werner Henke (ur. 13 maja 1909 w Toruniu, zm. 15 czerwca 1944 w Fort Hunt, Wirginia, USA) – niemiecki oficer marynarki z okresu II wojny światowej, as wojny podwodnej.
Wstąpił do Reichsmarine w 1934 roku. We wrześniu 1939 roku obsługiwał baterię 88 mm na pancerniku „Schleswig-Holstein”, ostrzeliwując Westerplatte. Od 1940 roku został drugim oficerem na U-124. W lutym 1942 roku objął dowództwo nowo wybudowanego U-515, na którym służył do momentu jego zatopienia przez samoloty z lotniskowca eskortowego USS "Guadalcanal" i niszczyciele.
15 czerwca 1944 został zastrzelony podczas próby ucieczki w ośrodku przesłuchań jeńców w Fort Hunt (stan Wirginia, USA).
Okoliczności zdarzenia wskazują, że Henke popełnił samobójstwo chcąc uniknąć - o czym przekonywali go amerykańscy oficerowie wywiadu - grożącej mu ekstradycji do Wielkiej Brytanii i procesu pokazowego za rzekome zbrodnie wojenne (zatopienie angielskiego statku "Ceramic" 7 grudnia 1942 roku, na którym zginęło 656 osób)[1].
W rzeczywistości zarówno ekstradycja jaki i ewentualny proces nie były planowane, tylko były częścią gry mającej skłonić Henkego do współpracy.
Od września 1942 roku do końca wojny as nr 1. W czasie 6 patroli bojowych zatopił 24 statki i 2 okręty o pojemności 142 636 ton . Wykazał sie jedną z największch dokładności między tonażem zatopionym zgłaszanym, a rzeczywistym - 13,6%[2], za co uzyskał pochwałę Dönitza'a[3]. Odznaczony osobiście przez Hitlera Krzyżem Rycerskim w lipcu 1943 roku.
rangi[edytuj | edytuj kod]
- 1 lipca 1934 - Fähnrich zur See
- 8 kwietnia 1936 - Oberfähnrich zur See
- 1 października 1936 - Leutnant zur See
- 18 maja 1938 - Oberleutnant zur See
- 31 grudnia 1941 - Kapitänleutnant
- 18 marca 1945 - Korvettenkapitän (pośmiertnie)
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Żelazny
- II klasa - 6 lipca 1939
- I klasa - 4 października 1941
- Spanisches Verdienstkreuz - 6 lipca 1939
- Odznaka załóg U-Bootów (1939) - 4 maja 1941
- Odznaka załóg U-Bootów (1939) - 7 grudnia 1939
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu
- Krzyż Rycerski - 17 grudnia 1942
- Liście Dębu - 4 lipca 1943
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ http://www.deutschekriegsmarine.de/index.php/schiffe-und-boote/die-u-boote/u-boot-berichte/u515-werner-henke | Autor Thorsten Gabb: U515 - Werner Henke |data dostępu 2021.01.20, język niemiecki
- ↑ T. P. Mulligan. Samotny wilk. Życie i śmierć asa U-bootów Wernera Henke.S-238, Seria z Kotwiczką, , Finna, Gdańsk, 1999, ISBN 83-905073-5-8
- ↑ Karl Dönitz. Memoirs: Ten years and twenty days(Annapolis, MD: Naval Institute Press, 1990, s-338
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Timothy Mulligan, Lone Wolf. The Life and Death of U-Boat Ace Werner Henke, Westport, Conn.: Praeger, 1993, ISBN 0-275-93677-5, OCLC 27432188.
- Paul Kemp: Die deutschen und österreichischen U-Boot-Verluste in beiden Weltkriegen. Urbes Verlag Hans Jürgen Hansen, Gräfelfing vor München 1998, ISBN 3-924896-43-7
- Rainer Busch / Hans-Joachim Röll: Der U-Boot-Krieg, Band 3: Deutsche U-Boot-Erfolge von September 1939 bis Mai 1945, Verlag Mittler & Sohn Hamburg-Berlin-Bonn, ISBN 3-8132-0513-4
- Rainer Busch / Hans-Joachim Röll: Der U-Boot-Krieg, Band 5: Die Ritterkreuzträger der U-Boot-Waffe von September 1939 bis Mai 1945, Verlag Mittler & Sohn, ISBN 3-8132-0515-0