Wigry Suwałki
| |||
![]() Herb Wigier Suwałki | |||
Pełna nazwa | Suwalski Klub Sportowy Wigry Suwałki | ||
Przydomek | Biało-Niebiescy, Wigierki | ||
Barwy | biało-niebieskie[1] | ||
Data założenia | 1947 | ||
Liga | II liga | ||
Państwo | ![]() | ||
Adres | Zarzecze 26 16-400 Suwałki | ||
Stadion | Stadion Miejski w Suwałkach | ||
Prezes | ![]() | ||
Trener | ![]() | ||
Asystent trenera | ![]() | ||
Strona internetowa |
Suwalski Klub Sportowy Wigry Suwałki – polski piłkarski klub sportowy założony w 1947 roku w Suwałkach. Barwy klubu to biało-niebieskie. 8 czerwca 2014 roku Wigry Suwałki po raz pierwszy w swojej historii awansowały do I ligi.
Dawniej w Wigrach poza piłką nożną działało osiem innych sekcji sportowych, w których klub osiągał sukcesy głównie na szczeblu regionalnym. Mimo to, niektórzy zawodnicy występowali w reprezentacji Polski w swoich dyscyplinach. Zawodnicy hokeja na trawie, którzy zdołali reprezentować kraj to: Tomasz Bacewicz, Dariusz Bolesta, Jacek Chrzanowski, Grzegorz Dziadkowski, Andrzej Kaszkiel, Artur Nowacki, Bogdan Pawłowski i Marek Sowulewski. W reprezentacji piłki ręcznej wystąpili Wojciech Baranowski, Krzysztof Szargiej oraz Stanisław Wiszowaty. Natomiast Ewa Darlukiewicz, Dorota Jańczuk-Bogusz, Beata Skibicka, Małgorzata Wołyniec-Majka oraz Ryszard Kaczyński i Krzysztof Olszewski wystąpili w siatkarskich reprezentacjach Polski[2].
Inne sekcje[edytuj | edytuj kod]
Mimo iż obecnie Wigry Suwałki są klubem wyłącznie piłkarskim, w swojej wieloletniej historii posiadały wiele innych sekcji sportowych, m.in.: boksu, brydża sportowego, hokeja na trawie, narciarstwa, piłki ręcznej kobiet i mężczyzn, piłki siatkowej kobiet i mężczyzn, strzelectwa sportowego i tenisa stołowego[3].
Sekcja tenisa stołowego w strukturach Wigier istniała przez 11 lat, od 1965 roku do 1976 roku. Według byłych zawodników sekcji, rozwiązanie jej nastąpiło m.in. z braku większych sukcesów drużyny. W późniejszych latach sekcję dwukrotnie próbowano reaktywować (w 1974 i 1976 roku), próby te jednak nie zakończyły się sukcesem[4].
Sekcje strzelecką oraz narciarską otwarto w 1974 roku. Strzelectwo klubowi zostało przekazane przez Ligę Obrony Kraju, która przedtem kierowała tym sportem w Suwałkach. Zawodnicy sekcji strzeleckiej odnosili sukcesy na szczeblu wojewódzkim, medalistami zostali: Wiesława Letkiewicz, Alina Regucka, Mirosław Litwiniuk, Adam Tabak, Adam Wądołowski. Sekcja trwała dwa lata i została rozwiązana jesienią 1976 roku[5]. Sekcja narciarstwa nizinnego przekazana Wigrom została przez Ludowe Zespoły Sportowe. Na wniosek ówczesnego kierownika sekcji Józefa Jasionowskiego nosiła ona nazwę „KS Wigry Sekcja Narciarska w Dowspudzie”. Działalność zawieszono w 1980 roku ze względu na brak szkoleniowców[6].
Sekcję bokserską otwarto w 1974 roku. Pierwszym kierownikiem został Antoni Żuk, zaś naborem kandydatów zajmował się Jan Sawicki. Brak profesjonalnego trenera, warunków oraz funduszy na zgrupowania i większą liczbę walk spowodowały zawieszenie działalności sekcji po kilku latach istnienia. W tym czasie w Wigrach pojawiło się kilku utalentowanych zawodników, m.in. Marek Galiński i Romuald Turonek, jednakże nie zdobyli oni większych sukcesów. Sekcję reaktywowano w 1988 roku i działała ona do 1994 roku. Był to okres największych sukcesów suwalskiego pięściarstwa, zawodnicy Wigier zdobywali medale i tytuły mistrzów okręgu. Najzdolniejszym pięściarzem suwalskiego klubu w tamtym czasie był Arkadiusz Kuś, który poza mistrzostwami okręgu odnotowywał także sukcesy na arenie ogólnopolskiej: brąz i srebro w juniorskich mistrzostwach Polski oraz zwycięstwa w turnieju O Puchar Mistrzów Olimpijskich[7].
Sekcję brydża sportowego otwarto w 1983 roku i grała w białostockiej klasie okręgowej. Kierownikiem drużyny był Ryszard Hajdak. Sekcję tę zamknięto w roku 1984[8].
Sekcję hokeja na trawie otwarto w 1986 roku. Drużyny które grały pod szyldem Wigier były to zespoły młodzieżowe i juniorskie. Jednym z największych sukcesów suwalskiej sekcji było zdobycie tytułu mistrza Polski w halowej odmianie hokeja na trawie w 1989 roku. Dobra postawa młodej suwalskiej drużyny zaowocowała epizodami niektórych zawodników w reprezentacji Polski. Sekcję rozwiązano w 1992 roku ze względu na problemy finansowe klubu. Jednak po krótkiej przerwie w rozgrywkach, trener tamtej drużyny – Roman Twerdyk, założył nowy zespół kontynuujący tradycje tamtej drużyny pod nazwą „UKS Orły”. Klub ten rozgrywa swoje mecze do tej pory i nazywa się Orły Suwałki[9].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wiek XX[edytuj | edytuj kod]
W 1946 roku przy 57. Pułku Piechoty powstał klub WKS Suwałki (Wojskowy Klub Sportowy Suwałki). Drużyna ta, zajęła trzecie miejsce w finale mistrzostw okręgu białostockiego (drugi stopień rozgrywek ligowych w Polsce). Rok później, zespół przyjął nazwę WKS Wigry Suwałki – tę datę dzisiaj przyjmuje się za oficjalne utworzenie klubu. Drużyna pod nowym szyldem wywalczyła drugie miejsce w A Klasie mistrzostw okręgu białostockiego (drugi stopień rozgrywek ligowych). Rok później zajęła miejsce czwarte i nie wywalczyła awansu ani do I ligi ani do startującej od przyszłego sezonu II ligi. Tym samym w kolejnym sezonie (1949) zespół grał dalej w A Klasie mistrzostw okręgu białostockiego, ale która stanowiła już trzeci stopień rozgrywek ligowych. Zespół zajął w tamtym sezonie czwarte miejsce[10].
Lata sześćdziesiąte XX w. to dla Wigier okres w którym były średniakiem ligi okręgowej (z początku III stopnia rozgrywek w kraju, od sezonu 1966/67 IV stopnia rozgrywek w kraju). Suwalczanie najczęściej notowali miejsca najczęściej poza podium ligowej klasyfikacji. Lepsze wyniki zaczęli osiągać dopiero pod koniec dekady, kiedy to dwukrotnie zwyciężyli w finale szczebla wojewódzkiego Pucharu Polski i zajęli drugie miejsce w lidze. Były zawodnik Wigier, Ryszard Sawicki w monografii z okazji 60-lecia klubu za brak satysfakcjonujących wyników w tamtym czasie obarczył działaczy klubu. Uważał, iż w klubie podejmowano zbyt dużo decyzji politycznych. Za niesłuszną uznał strategię obraną przez Wigry, która bazowała na połączeniu grupy suwalczan z zawodnikami odbywającymi w Suwałkach służbę wojskową. Według niego, za mało troski wykazywano wobec suwalczan[11].
Lata sześćdziesiąte to również okres pojawienia się w klubie utalentowanych zawodników. Największym z nich był Zbigniew Kwaśniewski – jeden z symboli Wigier. Wychowanek suwalskiego klubu słynął głównie z nienagannej techniki. Kwaśniewski po czterech sezonach spędzonych w Wigrach, przeniósł się do trzecioligowego Włókniarza Białystok, później do pierwszoligowej Gwardii Warszawa, a następnie do Odry Opole, gdzie był podopiecznym Antoniego Piechniczka. Selekcjoner kadry pozytywnie się o nim wypowiadał. Jego zdaniem, gdyby Kwaśniewski urodził się w większym mieście niż Suwałki i wcześniej wszedł na najwyższy piłkarski poziom, to zrobiłby bardziej owocną karierę i byłby czołową postacią w reprezentacji Polski. Pomimo tego, suwalczanin wystąpił w dwóch spotkaniach reprezentacji Polski. Innym zawodnikiem z którym Kwaśniewski występował we Włókniarzu Białystok, a wcześniej grał z nim w Wigrach był Ryszard Karalus. O obliczu suwalskiego zespołu w udanych wojewódzkich rozgrywkach PP stanowili: najlepszy suwalski strzelec Tadeusz Siejewicz oraz strzelający bramki w ważnych meczach Józef Eleksin[11].
W roku 196, swój epizod w barwach Wigier zaliczył utytułowany piłkarz Henryk Apostel, który zdobył m.in. mistrzostwo Polski (z Polonią Bytom w 1962 r.), Puchar Polski (z Legią Warszawa w 1964 r.) oraz debiut w reprezentacji kraju (w 1962 r.). Do suwalskiej jednostki wojskowej został zesłany z Legii Warszawa za karę. W barwach suwalskiego klubu wystąpił w kilku meczach[11].
Lata siedemdziesiąte XX w. uchodzą za najbardziej sprzyjające Wigrom. Klub wtedy się rozwijał, a na polskich boiskach został zapamiętany z ambitnych meczów w Pucharze Polski. Do Suwałk przyjeżdżały wtedy pierwszoligowe kluby Legia Warszawa i Gwardia Warszawa, czy drugoligowe: Zawisza Bydgoszcz, Motor Lublin, Ursus Warszawa i Górnik Wałbrzych. Dzięki tym meczom Wigry nie raz gościły na łamach ogólnopolskiego Przeglądu Sportowego[12].
Wiek XXI[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze dwudziestolecie XXI wieku[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2001/2002[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2001/2002 występujące w starej III lidze Wigry Suwałki były typowane do zajęcia miejsca w środkowej strefie tabeli. Bolączką suwalczan w tamtym sezonie były mecze wyjazdowe, w których doznali to dziewięciu porażek. Łącznie Biało-Niebiescy, poza swoim stadionem w siedemnastu meczach zdobyli zaledwie czternaście punktów. Zgodnie z przedsezonowymi przewidywaniami, Wigry uzbierały 49 pkt i ostatecznie zajęły ósme miejsce w tabeli, wyprzedzając Hutnik Warszawa rezultatem w meczach bezpośrednich[13].
Wigry swoje występy w Pucharze Polski w sezonie 2001/2002 zakończyły na ćwierćfinale szczebla wojewódzkiego. Pierwszy mecz Suwalczanie zwyciężyli 3-1 z Kolejarzem Czeremcha. W ćwierćfinale zagrali z ŁKS’em Łomża i przegrali po rywalizacji w rzutach karnych 4-3. Tym samym, odpadli z krajowego pucharu[14].
Sezon 2002/2003[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2002/2003 Wigry rozpoczęły słabą serią – w pierwszych pięciu meczach zdobyły zaledwie dwa punkty. Po pierwszych dziesięciu kolejkach, Biało-Niebiescy stali się głównym faworytem do spadku[16]. W kolejnych meczach, nie odwrócili swojego losu i po pełnym sezonie, suwalczanie uzyskali 14 miejsce ze zdobyczą zaledwie trzydziestu punktów. Wigry nie popisały się również bilansem bramek. Zdobywając ich trzydzieści jeden w trzydziestu meczach i tracąc czterdzieści trzy, wyniósł on -12 bramek[17].
W Pucharze Polski Wigry Suwałki odpadły już w po pierwszym meczu w 1/4 szczebla okręgu Podlaskiego ZPN’u z MKS Mielnik wynikiem 2-1[18].
Sezon 2003/2004[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2003/2004 kierownictwo Wigier miało nadzieję na włączenie się do walki o powrót do III ligi[22]. Jednakże już po rundzie jesiennej Suwalczanie musieli zweryfikować swoje plany na sezon, gdyż główny rywal do walki o zwycięstwo w lidze – ŁKS Łomża po pierwszej rundzie zdobył komplet punktów i szansa na awans stała się jedynie teoretyczna. Ostatecznie, Wigry zajęły drugie miejsce w tabeli z dorobkiem 50 punktów i stratą 17 do lidera. Suwalczanie zremisowali aż osiem spotkań co było drugim wynikiem pod tym względem w lidze[23]. Najlepszym strzelcem w drużynie został Marcin Trzaskalski, który zdobył osiem bramek[24].
Wigry swoje występy w Pucharze Polski zakończyły na porażce po serii rzutów karnych w ćwierćfinale szczebla wojewódzkiego z Ruchem Wysokie Mazowieckie[25].
Sezon 2004/2005[edytuj | edytuj kod]
Przed rozpoczęciem sezonu 2004/2005 oficjalnie ustalono cele dla suwalskiego zespołu – awans do wyższej klasy rozgrywkowej[29]. Spełnienie tych zamiarów miało zapewnić sprowadzenie do Suwałk znanego trenera – Mariana Geszke[26], który podczas obejmowania tego stanowiska zapewniał przebudowę drużyny i zmianę jej stylu gry[29]. Stawiane cele udało się zrealizować – Wigry zwyciężyły ligę zdobywając 74 pkt. Strzeliły najwięcej bramek (74) i straciły najmniej (19)[28]. Najlepszym strzelcem w drużynie został Kamil Szarnecki z 15 bramkami na koncie[30].
Wigry swoje występy w Pucharze Polski zakończyły na porażce w półfinale szczebla wojewódzkiego z ostatecznym zwycięzcą tych rozgrywek – Supraślanką Supraśl[31].
Sezon 2005/2006[edytuj | edytuj kod]
W trakcie przygotowań do sezonu 2005/2006 za cel stawiano utrzymanie się w lidze[32]. Zespół podołał stawianym wymaganiom, przez cały sezon utrzymywał się ponad kreską wyznaczającą zespoły zagrożone spadkiem do niższej klasy rozgrywkowej. Ostatecznie, Wigry zajęły 9 miejsce w ligowej tabeli ze zdobyczą 33pkt, wyprzedzając Unię Skierniewice lepszym bilansem meczów bezpośrednich[45]. Najlepszym strzelcem został Daniel Ołowniuk, który strzelił siedem bramek[46].
Wigry odpadły w 1/8 finału wojewódzkiego Pucharu Polski po porażce z Wissą Szczuczyn[47].
Sezon 2006/2007[edytuj | edytuj kod]
Wigry słabo rozpoczęły sezon. Pierwsze zwycięstwo w lidze Biało-Niebiescy odnieśli dopiero w 8. kolejce z Mazowszem Grójec. Suwalczanie zakończyli rundę jesienną na 14. miejscu w ligowej tabeli z dorobkiem 12 pkt. Słaba dyspozycja drużyny w pierwszej połowie sezonu była powodem rozwiązania kontraktu z dotychczasowym trenerem Zbigniewem Kieżunem. W trakcie przerwy zimowej jako zawodnika łączącego z obowiązkami trenera drużyny przedstawiono Piotra Stokowca. Pod kierownictwem nowego trenera drużyna zaczęła osiągać lepsze wyniki - w lidze przegrała zaledwie 3 z 15 spotkań. Ostatecznie Wigry zajęły 12. miejsce w lidze z 34 pkt.
Wigry swoje występy w Pucharze Polski zakończyły na porażce w półfinale szczebla wojewódzkiego z Jagiellonią II Białystok (2:2, porażka po rzutach karnych 1:3).
Piotr Stokowiec w tym sezonie zakończył oficjalnie swoją karierę zawodniczą. Wraz z zakończeniem sezonu Stokowiec postanowił również o zakończeniu obowiązków trenerskich w Wigrach na rzecz nowej pracy w Widzewie Łódź gdzie zaproponowano mu stanowisko koordynatora grup młodzieżowych[48]. Nowym trenerem Wigier został wielokrotny były reprezentant Polski Zbigniew Kaczmarek.
Sezon 2007/2008[edytuj | edytuj kod]
W sezonie 2007/2008 Biało-Niebiescy mieli walczyć o miejsce premiowane awansem do zreorganizowanej II ligi. Nowy trener, Zbigniew Kaczmarek miał do dyspozycji jedną z najmłodszych kadr w lidze. Mimo tego, drużyna spisywała się nadspodziewanie dobrze: nie przegrała żadnego meczu wyjazdowego w rundzie jesiennej, straciła zaledwie sześć bramek i wciąż miała szansę na awans do nowej I ligi. Ostatecznie suwalczanie z dorobkiem 56 pkt. zajęli trzecią pozycję w lidze, która dała awans do nowej II ligi. Po zakończeniu sezonu media opisywały Wigry jako rewelację sezonu[108]. Najlepszym strzelcem zespołu został Daniel Ołowniuk z 8 bramkami na koncie[107].
Sezon 2008/2009[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2008/2009 Wigry rozpoczęły z zamiarem utrzymania się w zreorganizowanej II lidze[119]. W tym celu, przed rozpoczęciem rozgrywek sprowadzono również nowych zawodników[120]. W rundzie jesiennej suwalczanie zaprezentowali się nadspodziewanie dobrze – trzykrotnie obejmowali pozycję wicelidera. W drugiej połowie rozgrywek drużyna zaprezentowała słabszą formę (przegrywając m.in. 6 meczów) i ostatecznie zajęła 9 miejsce z dorobkiem 53 pkt[121]. Najlepszym strzelcem drużyny został Daniel Ołowniuk (9 bramek)[122].
Sezon 2009/2010[edytuj | edytuj kod]
Przed rozpoczęciem sezonu 2009/2010 kierownictwo klubu nie wypowiadało się w mediach o celach na sezon, co było spowodowane dużymi przetasowaniami kadrowymi[191][192]. Po zakończeniu rozgrywek na jesień, Wigry uplasowały się na 9 pozycji ze stratą 9 punktów do lidera. Po zimowych wzmocnieniach, media sugerowały iż wiosną suwalczanie mogą włączyć się w walkę o awans[193]. Ostatecznie klub zajął 8 miejsce z dorobkiem 56pkt, a najlepszym strzelcem został Gražvydas Mikulėnas.
Kadra[edytuj | edytuj kod]
Numery zastrzeżone[edytuj | edytuj kod]
Obecny Zarząd[edytuj | edytuj kod]
Sztab szkoleniowy[edytuj | edytuj kod]
Barwy, herb i przydomki[edytuj | edytuj kod]Najpopularniejszym przydomkiem Wigier jest „biało-niebiescy”, pochodzący od barw noszonych przez suwalskich piłkarzy. Wigry posiadają barwy biało-niebieskie. Najprawdopodobniej pochodzą one od kolorystyki krajobrazu regionu z którego pochodzi klub – biel i odcienie błękitu nawiązują do licznych rzek i jezior (przede wszystkim największego – Wigry) znajdujących się na Suwalszczyźnie. Herb Wigier ma kształt niebieskiego koła z białą, szeroką obwódką. Na niej znajduje się napis Suwalski Klub Sportowy „Wigry”, oraz rok założenia klubu – 1947. Na tle niebieskiego koła znajdują się trzy ciemnoniebieskie falujące pasy, oznaczające rzeki oraz dwa białe żagle. Trzy rzeki są nawiązaniem do trzech suwalskich rzek z herbu powiatu suwalskiego, żagle zaś do jeziora Wigry, tytularnego symbolu regionu z którego pochodzi klub. Na tle powyższych elementów, znajduje się wyrazista, granatowa litera „W” – inicjał nazwy klubu. Najnowsza wersja herbu została zmieniona o napisy znajdujące się wokół głównego motywu. Dotychczasowy „Suwalski Klub Sportowy Wigry” zastąpiono „KS Wigry • Suwałki”. Data odnosząca się do roku założenia klubu, pozostała bez zmian. Kibice i rywale[edytuj | edytuj kod]Wigry są klubem który posiada kibiców jedynie w regionie. Największa ich liczba znajduje się w samych Suwałkach oraz pobliskich miejscowościach, między innymi: Olecko, Przebród, Szypliszki, Filipów, Jeleniewo, Stary Folwark, Nowa Wieś, Krzywe, Sobolewo, Mała Huta, Poddubówek, Tartak. Zorganizowane grupy kibicowskie, które działały na przestrzeni lat to „Vis Maior '99", "Blue Boys '22" i „Lucyfers '04"[195][196]. Najzagorzalsi fani Wigier Suwałki zasiadają na Sektorze II głównej trybuny. Kibice zasiadający w tym sektorze, przygotowują oprawy meczowe i dopingują Biało-Niebieskich przez pełne 90 minut spotkania. Zdecydowana większość fanów z tego sektora to ludzie młodzi, uczęszczający jeszcze do szkół gimnazjalnych, średnich bądź wyższych. Sympatycy klubu, często organizują zbiórki pieniędzy na meczach, w celach dofinansowania wyjazdów na mecze wyjazdowe albo pomocy rodzinom byłych piłkarzy. Dodatkowo fani Wigier założyli Klub Kibica w którym można pozyskać pamiątki związane z klubem, tj. szaliki, koszulki, bluzy, co też jest źródłem finansowania opraw meczowych[197]. Kibice suwalskich Wigier przyjaźnią się z kibicami Granicy Kętrzyn[195][196], w 2020 roku będą świętować 20-lecie "zgody". Od kilku lat kibice Wigier mają tzw. układ z kibicami Olimpii Grudziądz.
- Biało Niebieski Mikołaj- zbiórka słodyczy, w której zebraną przez VII edycji prawie 3 tony słodyczy. Trafiły one między innymi do Domu Dziecka w Pawłówce i w Suwałkach, Szkoły Bajka czy Świetlicy Przystań. - Pomagamy Czworonogom- zbiórka karmy, która od 5 lat trafia do podaugustowskiego schroniska Sonieczkowo i podopiecznych Fundacji Zwierzęta Nieczyje - Biało Niebieskie Miasto- powstało ponad 30 murali promujący klub Wigry i sport (przede wszystkim piłka nożna i sporty walki) - sprzątanie mogił Bohaterów Polski przed takimi dniami jak 1 marca, 2 maja, 1 sierpnia czy 1 listopada - organizacja turniejów charytatywnych - organizacja biegu "Suwałki Wyklętym" - organizacja Młodzieżowego Marszu Niepodległości - wyremontowanie Świetlicy Przystań i wiele innych. Główni rywale Wigier nie zmieniali się na przestrzeni lat, są to kluby z regionu m.in.: Jagiellonia Białystok, ŁKS 1926 Łomża, Sparta Augustów i Mazur Ełk[195][196]. Stadion Miejski w Suwałkach[edytuj | edytuj kod]
Stadion może pomieścić 2910 osób (wszystkie miejsca siedzące) w tym 200 miejsc VIP i 160 miejsc dla gości. Nowy stadion został oddany w 2011 roku a jego koszt budowy wyniósł ponad 23 mln zł. W ramach modernizacji zamontowano podgrzewaną murawę, telebim, oraz cztery trzydziestometrowe słupy oświetleniowe, a od strony ulicy Zarzecze powstała zadaszona trybuna mogąca pomieścić około tysiąca widzów. Budynek znajdujący się za nową trybuną przejął wszystkie funkcje starej siedziby klubu, która została przekształcona w hotel. Na początku września 2012 roku został oddany do użytkowania sektor gości który posiada 160 miejsc siedzących, trybuna została umiejscowiona w koronie stadionu, nieopodal sektora IV, czyli kibicowskiego „młyna”. Trenerzy[edytuj | edytuj kod]Na początku drużyną kierowali najbardziej doświadczeni zawodnicy. Później trenerami zostawali zawodnicy którzy kończyli karierę, m.in. Roman Dziedziech i Zdzisław Wierżajtys. Pierwszym profesjonalnym trenerem był sprowadzony z Gorzowa Wielkopolskiego Tadeusz Sieja[199].
Prezesi[edytuj | edytuj kod]Obecnie[kiedy?] funkcję prezesa pełni Dariusz Mazur po tym, jak zmarł dotychczasowy prezes Grzegorz Wołągiewicz, który pełnił to stanowisko od grudnia 2005 roku[236].
Reprezentanci Polski z Wigier Suwałki[edytuj | edytuj kod]
Rekordy klubu[edytuj | edytuj kod]
Ważne daty w historii klubu[edytuj | edytuj kod]
Rozgrywki z udziałem klubu[edytuj | edytuj kod]Historia Suwalskich Wigier składa się z balansowania między ligą III a IV, ze zdecydowaną przewagą na tę pierwszą. Klub powstał w 1947 roku. Osiem lat później suwalczanie mogli świętować pierwszy w historii awans do III ligi. W roku 1971 klub zanotował swój pierwszy spadek do niższej klasy rozgrywkowej (IV liga). Pięć lat później Wigry znów odnotowują awans do III ligi i rozgrywają baraże o II ligę z Olimpią Elbląg. Przegrywają je. Po 20 latach gry w III lidze, Wigry w roku 1996 spadają ponownie do IV ligi. Ale już w następnym sezonie po koncertowej grze całego zespołu, Wigry powracają do III ligi z pierwszego miejsca. W roku 2003 klub znów spada do IV ligi, lecz dwa sezony później klub powraca do grona III-ligowców. W roku 2008 po zreorganizowaniu klas rozgrywkowych w Polsce, Wigry awansują do nowej II ligi (grupa wschodnia).
Podsumowanie występów na 3. stopniu rozgrywek ligowych[edytuj | edytuj kod]Podsumowanie występów Wigier Suwałki dotyczy 3. stopnia rozgrywek ligowych w Polsce o charakterze wyższym niż okręgowy/wojewódzki: w sezonach 1953–1958, 1966/67–1972/73, 1976/77–2007/08 pod nazwą III liga, od sezonu 2008/09 pod nazwą II liga. Niniejsza statystyka podana jest według stanu do sezonu 2009/10 włącznie[238].
Podsumowanie występów w Pucharze Polski na szczeblu okręgowym (wojewódzkim)[edytuj | edytuj kod]Podsumowanie występów Wigier Suwałki dotyczy oficjalnych edycji okręgowego/wojewódzkiego Pucharu Polski we wszystkich okręgach których klub brał udział, tj. OZPN Białystok (edycje: 1950, 1952-1975/76), OZPN Suwałki (1976/77-1999/2000) i Podlaskiego ZPN (w sezonach 2000/01-2006/07)[241]. Klasyfikacja przedstawia tzw. miejsca „medalowe” zajmowane przez Wigry.
Wigry II Suwałki[edytuj | edytuj kod]Liga[edytuj | edytuj kod]
Puchar Polski (Podlaski ZPN)[edytuj | edytuj kod]
Puchar Polski (OZPN Suwałki)[edytuj | edytuj kod]
W obu meczach finału Pucharu Polski (OZPN Suwałki) Wigry II Suwałki mierzyły się z pierwszą drużyną Wigier. Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
|