Wiktor Leśniewski
| ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 23 grudnia 1886 Warszawa, Królestwo Polskie | |
| Data i miejsce śmierci | 5 lipca 1963 Warszawa, Polska | |
| kierownik Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Narodowych | ||
| Okres | od 29 grudnia 1929 do 16 stycznia 1930 | |
| Poprzednik | Karol Niezabytowski | |
| Następca | Leon Janta Połczyński | |
| Odznaczenia | ||
     
| ||
Wiktor Adam Leśniewski (ur. 23 grudnia 1886 w Warszawie, zm. 5 lipca 1963 w Warszawie) – polski prawnik, polityk, kierownik Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Narodowych II RP.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie inteligenckiej. Uczęszczał do V Gimnazjum Państwowego w Warszawie, za udział w strajku szkolnym podczas rewolucji 1905 roku został relegowany. Ukończył prywatne Gimnazjum Chrzanowskiego, a egzamin maturalny złożył w Parnawie, w ówczesnej guberni inflanckiej. W latach 1907-1912 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Petersburgu, po czym powrócił do Warszawy. Od 1 kwietnia 1917 do 30 czerwca 1918 pracował jako referent prawny w Departamencie Gospodarstwa Społecznego Tymczasowej Rady Stanu, był pracownikiem Rady Windykacji Strat Wojennych Tymczasowej Rady Stanu[1]. Pracował później w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Koronnych (Dóbr Państwowych), kolejno jako radca ministerialny, naczelnik Wydziału Prezydialnego, dyrektor Departamentu Organizacyjnego. Od 14 maja 1928 do 1 kwietnia 1933 podsekretarz stanu.
Od 29 grudnia 1929 do 16 stycznia 1930 był kierownikiem ministerstwa w piątym rządzie Kazimierza Bartla. W 1933 odszedł ze służby państwowej. Był następnie dyrektorem Związku Izb i Organizacji Rolniczych RP, prezesem Komisji Artykułów Zwierzęcych przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu, wiceprezesem Rady Nadzorczej Państwowego Banku Rolnego, prezesem Komitetu Parku Narodowego w Pieninach.
W okresie okupacji niemieckiej pracował w Radzie Głównej Opiekuńczej (RGO) i działał w Biurze Ziem Zachodnich Delegatury Rządu na Kraj. W październiku 1947 został bezpodstawnie aresztowany, a następnie – w 1949 – został skazany na dożywotnie więzienie. W maju 1955 został zwolniony, a w 1960 zrehabilitowany.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)[2][3].
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[2][4]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Krzyż Komandorski Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania)[2]
- Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)[2]
- Krzyż Wielki Orderu Korony (Rumunia)[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 223.
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 421.
- ↑ „za zasługi w zakresie ustawodawstwa rolniczego oraz organizacji administracji rolnictwa” M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 351
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kto był kim w II Rzeczypospolitej, pod red. Jacka M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd. I.
| |||||||||||||
| ||||||||
- Absolwenci i studenci Cesarskiego Uniwersytetu Petersburskiego
- Kierownicy ministerstw II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Ludzie związani z bankowością w II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Orderem Izabeli Katolickiej
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Lwa Białego
- Polscy prawnicy
- Polskie ofiary represji stalinowskich
- Uczestnicy strajków szkolnych w Królestwie Kongresowym (1905–1908)
- Urodzeni w 1886
- Urzędnicy Ministerstwa Rolnictwa II Rzeczypospolitej
- Więźniowie polityczni w Polsce Ludowej 1944–1956
- Współpracownicy Tymczasowej Rady Stanu
- Zmarli w 1963
- Pochowani na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
