Witold Butler
| ||
.jpg) Witold Butler (1923) | ||
 pułkownik saperów
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 8 stycznia 1889 Dorosiny | |
| Data i miejsce śmierci | 28 września 1936 Warszawa | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | 1910–1929 | |
| Siły zbrojne |  Armia Imperium Rosyjskiego,  Wojsko Polskie
| |
| Jednostki | 1 Pułk Inżynieryjny I Batalion Saperów Wielkopolskich XV Batalion Saperów 8 Pułk Saperów 3 Okręgowe Szefostwo Saperów | |
| Stanowiska | dowódca kompanii sztabowej dowódca kompanii saperów dowódca baonu saperów zastępca dowódcy garnizonu dowódca grupy fortecznej dowódca pułku saperów Szef 3 Okręgowego Szefostwa Saperów | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, powstanie wielkopolskie, wojna polsko-bolszewicka | |
| Odznaczenia | ||
    
| ||
Witold Eustachy Butler (ur. 8 stycznia 1889 w Dorosinach, zm. 28 września 1936 w Warszawie) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Witold Butler urodził się 8 stycznia 1889 w majątku Dorosiny na Litwie, w rodzinie Eustachego, głównego leśniczego, i Zofii z Pawłowiczów. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Bobrujsku i Aleksiejewską Szkołę Wojenną w Moskwie. W armii rosyjskiej służył zawodowo od 1 września 1910. Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1912 został oficerem wojsk inżynieryjnych. Podczas I wojny światowej, od 1914 dowodził kompanią sztabową. Od 28 sierpnia 1917 na własną prośbę przeniesiono go do I Korpusu Polskiego generała J. Dowbor-Muśnickiego, gdzie dowodził kompanią saperów w 1 pułku inżynieryjnym. W listopadzie 1917 został dowódcą batalionu.
Po rozwiązaniu korpusu przebywał w Warszawie i w listopadzie 1918 został przyjęty w szeregi Wojska Polskiego w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 6 lipca 1917[1]
13 stycznia 1919 r. przybył do Poznania i objął dowództwo I baonu saperów wielkopolskich, który 30 stycznia 1920 roku został przemianowany na XV batalion saperów. Na czele batalionu 23 kwietnia wyruszył na front południowy do Jutrosina. Od 2 do 7 maja 1919 dowodził w zastępstwie frontem południowym. 7 lipca 1919 wyznaczony został zastępcą dowódcy garnizonu. Zorganizował kurs saperski dla żołnierzy 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. 20 stycznia 1920 wkroczył do Bydgoszczy i został pierwszym komendantem miasta. Funkcję tę pełnił jeden dzień do czasu przybycia Dowództwa 15 Dywizji Piechoty. Z XV baonem saperów dnia 12 marca 1920 wyruszył na Front Litewsko-Białoruski. W działaniach wojennych m.in. dowodził grupą forteczną.
31 maja 1920 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 8 pułku saperów[2]. W maju 1927 został przeniesiony na stanowisko Szefa 3 Okręgowego Szefostwa Saperów[3]. W sierpniu 1927 roku został zwolniony ze stanowiska Szefa 3 Okręgowego Szefostwa Saperów z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[4][5][6].
Z dniem 31 sierpnia 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[7] i wyrokiem sądu skazany na 4 miesiące więzienia i zwolniony ze służby w dniu 14 października 1929[5] i pozbawiony stopnia oficerskiego, za nadużycie na szkodę Skarbu Państwa i dla korzyści osobistych (za wykorzystywanie pracy żołnierzy)[8].
Zmarł 28 września 1936[9]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 17A-1-10)[9].
Pułkownik Witold Tyszewicz, zastępca szefa Korpusu Kontrolerów w „Sprawozdaniu (...)” sporządzonym 24 lutego 1940 roku w Paryżu napisał: „(...) wykryłem na terenie Okręgu Korpusu Nr VIII cztery wypadki nadużyć oficerów na szkodę Skarbu Państwa i dla korzyści osobistych, zakończone wyrokiem skazującym i wydaleniem z korpusu oficerskiego (...) Dowódca 8 pułku saperów pułk. Butler (...) wysyłał ekipę żołnierzy z 8 pułku saperów na koszt Skarbu Państwa do robót gospodarczych w osadzie rolnej, właścicielem której był gen. Berbecki dowódca Okręgu Korpusu Nr VIII, która znajdowała się w okolicach Grodna żołnierze pracowali w osadzie jak i przy budynkach gospodarczych w porze wiosennej (...)”[10].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Był żonaty dwukrotnie:
- z Haliną z Wojciechowskich, z którą miał córkę Wandę,
- z Ireną Frankiewiczową (od 1922), z którą miał córkę Danutę[11].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik – 6 sierpnia 1912
- porucznik – 27 października 1915
- kapitan – 30 listopada 1918
- major – 23 maja 1919[12]
- podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[13].
- pułkownik - 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924r[14].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – krzyż nr 8169 (1922)[15].
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz pierwszy w 1922)[16] po raz 1 i 2[17]
- Złoty Krzyż Zasługi (1925)[18][19].
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
- Krzyż I Korpusu Polskiego na Wschodzie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych nr. 7 z 30 listopada 1918
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 47 z 25 listopada 1922 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 14 z 5 maja 1927 str. 821.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 15 sierpnia 1927 str. 252.
- ↑ a b "Wojska inżynieryjno - saperskie na terenie Wielkopolski 1918 - 1939" str. 68
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 str. 581.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 11 z 6 lipca 1929 str. 218.
- ↑ wyrok na Witolda Butlera ogłoszono w dodatku tajnym do Dziennika Personalnego nr 1 z 1930 roku.
- ↑ a b Lista pochowanych. Witold Butler. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-08-18].
- ↑ Pułkownik Korpusu Kontrolerów Witold Tyszewicz, Sprawozdanie do punku 2-go raportu, dotyczącego uwag i spostrzeżeń o przygotowaniach do wojny, Paryż 24 lutego 1940 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.IId, s. 120-123.
- ↑ Włodzimierz Becker, Poznańscy saperzy 1919-1939, wyd. Instytut im. gen. Stefana Grota-Roweckiego w Lesznie, Poznań, 2016, s.66, ISBN 978-83-61960-28-7
- ↑ Dekret Komisariatu NRL nr 55 poz. 52.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923, str. 905.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924, str. 827.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 41 z 27 października 1922.
- ↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 251)
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 16 czerwca 1922 s. 528
- ↑ W uznaniu zasług położonych przy akcji ratowniczej w czasie powodzi w 1924r
- ↑ Monitor Polski nr 525 z 30 grudnia 1924.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wojska inżynieryjno-saperskie na terenie Wielkopolski 1918-1939, Instytut im. gen. Stefana Grota Roweckiego, Leszno-Poznań 2011, ISBN 978-83-61960-10-2.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1 czerwca 1921r.
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928.
- Dzienniki Rozkazów Wojskowych.
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (trzykrotnie)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Powstańcy wielkopolscy (1918–1919)
- Pułkownicy saperów II Rzeczypospolitej
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1889
- Zmarli w 1936
