Na mapach:
48°24′34″N 25°29′41″E/48,409444 25,494722

Załucze Górne
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||
Państwo | ![]() | |
Obwód | iwanofrankiwski | |
Rejon | śniatyński | |
Populacja (2001) • liczba ludności |
1297 | |
Nr kierunkowy | +380 3476 | |
Kod pocztowy | 78362 | |
![]() | ||
Portal ![]() |
Załucze Górne (ukr. Горішнє Залуччя, Horisznie Załuczczia) – wieś na Ukrainie, w obwodzie iwanofrankiwskim, w rejonie śniatyńskim. W 2001 roku liczyła 1297 mieszkańców.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś została założona w 1620 roku.
W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Załucze w powiecie śniatyńskim województwa stanisławowskiego. Stacjonowała tu placówka Straży Celnej „Załucze Górne”[1], a potem placówka Straży Granicznej I linii „Załusze”[2].
Dwór[edytuj | edytuj kod]
- murowany dwór wybudowany na początku XIX wieku przez rodzinę Krzysztofowiczów, zniszczony w latach pierwszej wojny światowej (1914-1918)[3]
Związani z Załuczem[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Daniluk-Daniłowski – urodzony w Załuczu, generał brygady WP
- Stanisław Łążyński – powstaniec styczniowy, zamieszkujący w Załuczu
- Alojzy Świątek – ur. w Załuczu, inż. rolnik, prof. nadzwyczajny i rektor WSR w Olsztynie
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kalendarz z szematyzmem funkcjonariuszy Straży Celnej na rok 1927, s. 261 .
- ↑ Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. T. II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 29. ISBN 83-87424-77-3.
- ↑ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 221-225, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Załucze (2), pow. śniatyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 357 .