Zakłady Mechaniczne „Tarnów”

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Zakłady Mechaniczne „Tarnów” S.A.
Państwo  Polska
Siedziba Tarnów
Adres Ul. Kochanowskiego 30
33-100 Tarnów
Data założenia 1917
Forma prawna Spółka akcyjna – członek Grupy Kapitałowej „BUMAR”
Prezes Henryk Łabędź
Nr KRS 0000036320
Zatrudnienie 900 (2016)
Dane finansowe
Kapitał zakładowy 31 153 610,00 zł
Położenie na mapie Tarnowa
Mapa konturowa Tarnowa, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „ZM "Tarnów" S.A.”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „ZM "Tarnów" S.A.”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „ZM "Tarnów" S.A.”
Ziemia50°00′27,9″N 20°57′26,5″E/50,007750 20,957361
Strona internetowa
Budynek administracyjny
Prototyp ZSSP-35 na targach MSPO2011
Karabin wyborowy Bor
37 mm armata przeciwlotnicza wz. 1939 (61-K)
57 mm armata przeciwlotnicza S-60
ZU-23-2 SZ PRL
Karabin maszynowy UKM-2000 (km Rod)

Zakłady Mechaniczne „Tarnów” S.A. – założone w 1917 przedsiębiorstwo produkcyjno-usługowe z Tarnowa, specjalizujące się obecnie w produkcji karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm i 12,7 mm, karabinów wyborowych, zestawów przeciwlotniczych i granatników 40 mm.

Od 2002 roku przedsiębiorstwo wchodzi w skład grupy Bumar PCO[1]. W 2012 roku z Zakładami Mechanicznymi „Tarnów” S.A. połączono Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Sprzętu Mechanicznego.

Wybrane produkty[edytuj | edytuj kod]

Produkty rozwijane[edytuj | edytuj kod]

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki zakładów sięgają 1914, kiedy to zaczęto organizować w Tarnowie warsztaty naprawcze taboru kolejowego, uruchomione w 1917.

Pierwsze połączenie kolejowe (linia łącząca Tarnów z Krakowem i Dębicą) miasto uzyskało w 1856. Na początku XX wieku Tarnów był już ważnym węzłem kolejowym Galicji. Wzrost znaczenia transportu kolejowego oraz fakt, że po wybuchu I wojny światowej Tarnów stał się miastem przyfrontowym, przez który przechodziły kolejowe transporty wojskowe, zrodził potrzebę zorganizowania w mieście warsztatów kolejowych.

W 1917 uruchomiono warsztaty naprawcze taboru kolejowego, początkowo zajmujące się naprawą wagonów towarowych, a następnie osobowych. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości warsztaty zostały rozbudowane, wchodziły w skład Polskich Kolei Państwowych, zostały największym zakładem miasta. W latach 30. XX w. były drugim (po Państwowej Fabryce Związków Azotowych) co do liczby zatrudnionych osób pracodawcą w powiecie. Podczas okupacji niemieckiej warsztaty dalej prowadziły swoją działalność, zwiększając zatrudnienie do 4500 osób. W 1944 Niemcy wywieźli wyposażenie, a to, czego nie udało się wywieźć, zostało zniszczone.

Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]

Po wojnie zakład został odbudowany. Pod koniec lat 40. XX wieku Zakłady Naprawcze Parowozów i Wagonów Nr 4 zatrudniały 2500 osób. W 1951 na mocy porozumienia między Ministerstwem Kolei a Ministerstwem Przemysłu Ciężkiego zakłady naprawcze zostały przeniesione do resortu przemysłu ciężkiego i przemianowane na Zakłady Mechaniczne Tarnów. W 1952 rozpoczęto tworzenie zaplecza technicznego i wdrożono nowe technologie mające służyć produkcji uzbrojenia i sprzętu wojskowego.

Pierwszym licencyjnym sprzętem wojskowym, którego produkcję uruchomiono w Tarnowie, była 37 mm armata przeciwlotnicza wz. 1939 (61-K) z celownikiem AZP-37-1. Kolejnym produktem zakładów były 37 mm działka lotnicze N-37D, montowane w samolotach produkowanych na licencji w PZL-WSK Mielec, MiG-15 (Lim-1), MiG-15bis (Lim-2) i MiG-17F (oraz ich odmianach). W drugiej połowie lat 50. XX w. nastąpił spadek produkcji na rzecz wojska, zakłady zaczęły szukać innych możliwości produkcji. Uruchomiono wówczas produkcję tokarek, narzędzi do obróbki skrawaniem i obrabiarek, które znalazły szerokie zastosowanie w przemyśle cywilnym – ten profil produkcji utrzymuje się do dzisiaj.

Pod koniec lat 50. XX w. i na początku 60. XX wieku nastąpił ponowny wzrost produkcji wojskowej. W Tarnowie produkowana były 57 mm armata przeciwlotnicza S-60, podwozia dla moździerzy i urządzeń radiolokacyjnych, karabin maszynowy KPW dla transporterów opancerzonych SKOT. W połowie lat 60. XX w. produkcja wojskowa ponownie spadła, a zakład skupił się na obrabiarkach i urządzeniach chłodniczych. Kontrolę nad zakładem przejęło Zjednoczenie Przemysłu Obrabiarek i Narzędzi Ponar; oficjalna nazwa brzmiała wówczas Zakłady Mechaniczne Ponar – Tarnów. W 1970 powrócono w Tarnowie do produkcji na rzecz wojska. W 1971 z zakładów wydzielono Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Sprzętu Mechanicznego, którego zadaniem miało być prowadzenie prac nad modernizacją i rozwojem uzbrojenia przeciwlotniczego. W 1972 uruchomiono produkcję armaty przeciwlotniczej ZU-23-2 i karabinu maszynowego DSzK. Produkowano również wyroby własnej myśli technicznej – opracowaną w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia 23 mm lufę wkładkową wz. 67 i jej ulepszoną wersję wz. 73 do 100 mm armat czołgowych T-55, a w 1979 armatę ZU-23-2M Wróbel. Pod koniec lat 70. XX w. uruchomiono produkcję karabinu maszynowego NSW oraz jego podstawy czołgowej. Ostatnimi licencyjnymi produktami produkowanymi w Tarnowie były lufy do armat morskich 2M-3, 2M-3M i AK-230M, części mechaniczne do celownika peryskopowego samobieżnej haubicy 2S1 Goździk.

Od lat 80. ubiegłego wieku zakłady produkują sprzęt krajowy lub modernizują wyroby licencyjne. W 1982 rozpoczęto produkcję automatycznej wyrzutni granatów łzawiących AWGŁ-3, której odbiorcą było Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Jednym z największych wyzwań technologicznych dla tarnowskich zakładów było uruchomienie produkcji przeciwlotniczych zestawów artyleryjsko-rakietowych ZU-23-2MR Wróbel II. Przemiany lat 80. XX w., rozpad ZSRR, a w konsekwencji spadek zamówień na sprzęt wojskowy spowodowały ponowny wzrost znaczenia produkcji cywilnej – rozpoczęto produkcję obrabiarek sterowanych numerycznie.

W latach 90. XX w. kontynuowano modernizację produkowanego sprzętu, ale impulsem do wzrostu znaczenia militarnej części produkcji było przystąpienie Polski do NATO w 1999. Rozpoczęto przystosowywanie produkowanego uzbrojenia do strzelania nową natowską amunicją, między innymi przystosowano granatnik rodziny Pallad do strzelania 40 mm pociskiem. Nowymi produktami były karabiny maszynowe rodziny UKM-2000 skonstruowane na bazie PKM, którego produkcję przeniesiono z Poznania, z HCP. Nadal PKM jest produkowany w ZMT. Najnowszym karabinem ZMT jest Bor kal. .338 LM. Najmocniejszym karabinem wyborowym z ZMT jest Tor. ZMT skonstruował także granatnik automatyczny GA-40.

Tarnowskie zakłady poza produkcją zajmują się również działalnością usługową, taką jak: cięcie blach techniką laserową, gięcie blach stalowych, rur i prętów, usługi spawalnicze, hartowanie, wyżarzanie i nawęglanie elementów stalowych, usługi galwaniczne i w zakresie obróbki skrawaniem. W 2002 powstała Grupa Kapitałowa Bumar, w której skład weszły tarnowskie zakłady. W 2010 dostarczyły elementy do polskiego lekkiego czołgu Anders[3].

2 lipca 2012 z Zakładami Mechanicznymi „Tarnów” S.A. został połączony Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Sprzętu Mechanicznego Sp. z o.o. w Tarnowie[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Historia. [dostęp 2015-06-18].
  2. ↑ PSR-A PILICA na badaniach zdawczo-odbiorczych [zbiam.pl] – Zakłady Mechaniczne Tarnów S.A. [dostęp 2020-10-26] (pol.).
  3. ↑ Generał Anders z Czarnym Jastrzębiem | Dziennik Polski.
  4. ↑ Maciej Szopa. Próby zmodyfikowanego UKM-2000P w: "Wojsko i Technika" nr 1/2015, s.63

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zakłady_Mechaniczne_„Tarnów”&oldid=61766002”